Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

find what you love and let it kill you*

Γράψαμε σε αυτό το μπλογκ εγώ και η ζαφειρούλα. Η μελαγχολία του χειμώνα όπως την ζέσταινε κάτω από το πάπλωμα, αιώνια αραγμένη στο κρεβάτι της, με όλα τα χαρτιά της πάνω στα στρωσίδια της, τα βιβλία που θέλησε να διαβάσει, τον υπολογιστή της που τον έβλεπε τάχα για ρεμιγκτον. Ξεχασμένα ποτήρια χθεσινού νερού και κούπες μισογεμάτες τσάι.

Ανυπομονούσαμε όλοι μαζί να έρθει το καλοκαίρι γιατί θα μας αποκάλυπτε επιτέλους την αλήθεια πίσω από τη συννεφιά, με την ίδια τόλμη και ευκολία που αποκαλύψαμε τα μπούτια μας τις πρώτες ζεστές ημέρες.

Και τώρα που το καλοκαίρι είναι εδώ αν και γλυκαίνει τη μούρη μου, συνειδητοποιώ πως άλλο καλοκαίρι έλεγα εγώ. Εκείνο το καλοκαίρι που θα πεθάνω από ό,τι αγαπώ. Ένα καλοκαίρι που δεν γεννήθηκε ακόμα και που είναι προτιμότερο να το προσμένω χρόνια παρά να φουντώνει μέσα μου υποψία ότι το άφησα να περάσει απαρατήρητο στις τετραψήφιες χρονιές του περασμένου αιώνα.