Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

love on the barricades




και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ'τον άλλο.
γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος τρόπος να γνωριστούν.
γιατί οι άνθρωποι -σύντροφε- ζουν απ'τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

ΕΜΜΕ

ο μήνας της Αποκριάς

Αυτές τις Απόκριες τίποτα άλλο δεν ζήταγα από τη μαμά μου να μου πάρει, παρά μια στολή κουκουλοφόρου. Σε κάποιο άλλο σημειωματάριο, μιας άλλης ηλικίας, είχα τότε πει πως τους κουκουλοφόρους τους προτιμώ από τους κουκουλοφλώρους για την αισθητική και το εκλεπτυσμένο γούστο τους. Είχα τότε βρεθεί -αγουροξυπνημένη ακόμα, κι ας είχαν περάσει 5 χρόνια από το '3- σε ένα φλεγόμενο αστικό τοπίο, experimental μουσικής αν έπρεπε να διαλέξω soundtrack, αλλά στην πραγματικότητα σπαραχτικών ήχων, ατόφιων της γης. Είχε μια πρωτογενή φυσικότητα, αρχέγονης εξύμνησης της οργής και μια τεχνητή μορφή εκφραστικότητας, κανόνων εναρμονισμένων με τον χρόνο και το χώρο του.

Πάντως ποτέ δεν πληγώθηκαν τα μάτια μου από τα καπνισμένα μπετά.

Η γοητεία της οργής δεν είναι το επιχείρημά μου. Εκφράζεται από μόνη της, αυτόματα κι αντανακλαστικά, εκείνη η υποτιμημένη μου δεξιότητα που λέγεται "κοινή λογική". Που τοποθετεί στη λίστα με τα θεάματα που πληγώνουν το βλέμμα χιλιάδες άλλα, προτού καταλήξει στο σινεμά της Σταδίου. Και τέλοσπαντων, δεν θα κάνω εγώ μάθημα προτεραιοτήτων. Μόνο μια παρατήρηση για όσους απελπίστηκαν με τα καμμένα κτίρια (και για όσους αστείους βρέθηκαν με κεράκι έξω απτο Αττικόν), είναι τρομερό να κλαίγεσαι για τη συνήθεια που χάνεται και να μην πάει καν ο νους σου -έτσι για να κατασκευάζεις τα επιχειρήματά σου- να αναρωτηθείς ποιος κινδυνεύει πραγματικά μέσα σε μια νύχτα αναστάτωσης και φωτιάς. (Οι άστεγοι, τα αδέσποτα, οι λιγοστές νερατζιές κι ο καταχωνιασμένος συντηρητισμός σου.)


Έπειτα τα γεγονότα τρέχουν και δεν μπήκες στο μεταμαρξιστής-καταστασιακός τελεία μπλογκσποτ -μαζί μιλάμε. Το γράφω όμως αυτό σαν υστερόγραφο σε ό,τι διάβασα στις σελίδες του καθένα γιατί η βία που με ενοχλεί δεν είναι αυτή που ξεβολεύει τον κόσμο. Μια λίστα αχανή μπορώ να γράψω με όσα οργιαστικά διασαλεύουν την ανάγκη μου για λευτεριά, έστω για απαλλαγή. Αλλά δεν θα την αναρτήσω εδώ, θα ήθελα να τελειώσω το ποστ χωρίς τη ρετσινιά του ανθρωπιστή μα όσο γίνεται κυνικά.


Η Κυριακή ήταν λοιπόν πετυχημένη γιατί μάζεψε τον κόσμο έξω στο δρόμο, τον κράτησε στα οδοφράγματα παρά την σφοδρότητα των αστυνομικών επιθέσεων και τέλος, απέδειξε τον αυθορμητισμό του. Κατά τ'άλλα φώτισε την ήττα των συνδικάτων, απέτυχε στην κύρια στόχευση, τελείωσε πριν τη Δευτέρα. Και η βία της διοχετεύτηκε ίσως σε κείνα τα σημεία που τρέφουν τις ματαιοδοξίες των βίαιων: κατασπαταλήθηκε κοινώς.


Μας μένει όμως η ζύμωση. Που πλανάται στον αέρα του κέντρου της πόλης σαν φυσικό επακόλουθο της γιορτής και ρουφιέται μαζί με το δακρυγόνο. Αυτό συνέβη σε μερικούς αυτήκοους κι αυτόπτες που γυρνώντας σπίτι μπορούσαν πια ανενόχλητοι να αποσυνθέσουν την μιντιακή κατασκευή. Και ύστερα να κάτσουν στο πιάνο και να συνθέσουν τη μουσική μιας κάποιας εξέγερσης.


Καμία πολιτική τοποθέτηση. Μονάχα υπαρξιακά σκεπτόμενη, θέτοντας το ερώτημα ανάμεσα σε ποστς από καρδούλες και χάχανα αυτού του μπλογκ, λέω πως είναι πράγμα εγωιστικό να φλέγεσαι μόνος σου στις εσωτερικές σου πυρκαγιές των προσωπικών σου βασάνων. Δεν υπάρχουν βάσανα που να μην είναι συλλογικά. Ούτε κρύο αν του βάλεις φωτιά.


Θα΄θελα λίγο δυναμίτη, θα΄θελα μια έκρηξη που να σκορπίσει τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας. 
Ν.Καρούζος












Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

το γράμμα που διάβασαν τρεις, κι ένας εκείνος, τέσσερις.

Το βρήκα στον υπολογιστή μου "τυχαία". Μετά από 14 σελίδες επί 2-3 φορές στο κλέβω και στο βάζω εδώ. Κρατάω μόνο τις υπογραμμίσεις μου. Για να σε βασανίσω λίγο λιγότερο. Για να θυμάσαι πάντα πως δεν είμαστε παρά ένα με τη μάζα. (και πως σ αγαπώ, ω! μα πόσο σ αγαπώ)


Εγώ στο παρίσι θυμάμαι 2 ερωτευμένους ανθρώπους... που ήταν τα πάντα ο ένας για τον άλλον... 
Είχες φτάσει μάλιστα στο σημείο κάποια στιγμή να μου πεις ότι με αγαπάς πιο πολύ και από τη μουσική... 
Τωρα εχω καταντησει να ζηλευω και τη μουσικη και το πιανο... Το πιανο χαιδευεις, το πιανο βλεπεις στον υπνο σου... Το πιανο το πιανο το πιανο... Ποτε δε σου ειπα οτι θελω να μπω αναμεσα στη σχεση σου με αυτο..


Σκέφτομαι ότι θα φύγω στην αγγλία και μου κόβεται η ανάσα...
Δεν περνάω καλά μακρυά σου..


Μην πέφτεις τόσο χαμηλά στα ματια μου δεν το θέλω... Δε μου αρέσει και δεν αξίζει.. Πριν φύγεις για τα κύθηρα λέγαμε για την εκδρομή που θα πάμε.. Μου είπες μάλιστα να πάμε και ελεύθερο και να κάνουμε έρωτα στη θάλασσα...


Τόσο ελαφρά κάνεις κάτι που ξέρεις το πόσο πόνο θα μου προκαλέσει.
Κάθε φορά λέω δεν μπορεί να συμβεί κάτι άλλο... Δεν μπορεί να με πληγώσεις παραπάνω... Και όμως πάντα εκπλήσσομαι...
Λες και είμαι κάποιος τυχάρπαστος που απλά πέρασα από τη ζωή σου...


Θα σε έχω ενοχλήσει τόσο πολύ μέχρι τις 16 σεπτεμβρίου που θα σου φανεί τουλάχιστον ανακουφιστικό το ότι θα φύγω....
Μην ανησυχείς, όταν θα φύγω στην Αγγλία θα πεις ένα μεγάλο ουφ ανακούφισης... Αλλά συγνώμη που μένουν ακόμα 2 μήνες παρά 2 μέρες... Θα πρέπει να το υποστείς. Ξέρεις κάτι, είσαι πολύ γελοίος.

Απλά παίρνω την απόσταση μου και σου αφήνω το χώρο σου. Δεν είναι κάτι μεγαλειώδες αυτό που κάνω. Αλλά είναι κάτι ειλικρινές.
Αν μπορείς άκουσε αυτό το τραγούδι... Συγνώμη αν σε αναγκάζω να υποστείς τις μουσικές μου επιλογές απλά αυτό το τραγούδι με ακολουθεί τους τελευταίους μήνες και θα ήθελα να το ακούσεις...


Εντάξει ματάκια μου, μπορείς να ζήσεις μακρυά μου... Το κατάλαβα... Είμαι όμως διαθέσιμος για να με εκμεταλλευτείς και άλλο όσο θες... Σε αφήνω... Κάντο...

Είσαι ήρεμος τουλάχιστον εκεί που είσαι? Εγώ αυτό θέλω


Γιατί τώρα δε νομίζω ότι αισθάνεσαι τίποτα άλλο παρά πίεση από μένα... Αυτό θες να αισθανθείς...


Μόλις γύρισα σπίτι... Είναι 4 το πρωί...Είναι σπουδαίο πράγμα οι φίλοι


Απλά ξέρεις κάτι, είναι κάτι στιγμές που αισθάνομαι τόσο πολύ την ανάγκη να κάνουμε έρωτα...


Μάλλον ο έρωτας μας ήταν μικρός. Και κοντός. Αλλά σίγουρα όχι άσχημος


Σου εύχομαι να βρεις κάποιον που θα ακούει καλύτερη μουσική από τη δικιά μου..


Σε είδα στο ζου και ήμουν χάλια... Και εσύ το έβλεπες.. Και καταλάβαινες γιατί... Έβλεπα την ευτυχία μου τόσο κοντά και δεν με άφηνες να την αγγίξω... Σε έβλεπα και καταλάβαινα το πόσο πολύ σε θέλω..

Ξέχασες ποιος είμαι εγω... Ξέχασες πώς ήμαστε κάποτε... Σε ξέρω τόσο καλά... Με ξέρεις τόσο καλά....


Δεν έχω πια καμία αρμοδιότητα σε σχέση με εσένα... Κανένα λόγο πάνω σου... Αλλά εις μνήμην πάρε μία συμβουλή... Μη χαραμιστείς... Μη χαραμίσεις ούτε το μυαλό σου, ούτε το σώμα σου, ούτε την ψυχή σου... Δεν ξέρω αν αυτά τα 3 κοστίζουν ακριβά αλλά για μένα αυτά τα 3 συνθέτουν κάτι που αγαπώ πραγματικά. Κάτι που θα ήθελα για πάντα κοντά μου...


Πόσα πράγματα έλεγες κάποτε... Πόσα πολλά... Αλλά όπως λες και εσύ... φασόλια... τα ζήταγε η στιγμή φαίνεται...


''είσαι τα πάντα για μένα, τίποτα λιγότερο''  Είναι 27 Αυγούστου... Τη γαμάω την αξιοπρέπει για σένα.. Θα έρθεις στην Αγγλία μόνο αν μπορέσω να διατηρήσω το φιλικό επίπεδο στη σχέση μας... Είσαι έως και άρρωστα παράλογος... Καληνύχτα.


Ίσως κάποτε διαβάζεις αυτό το γράμμα και γελάς. Είσαι η ευτυχία μου. Είσαι τα μάτια μου και η αναπνοή μου. Ελπίζω να είσαι εντάξει με τη ζωή σου. Να σε γεμίζουν όλα τα άλλα που κάνεις και να κουκουλώσεις καλά κάθε σου συναίσθημα. Αλλά να θυμάσαι το εξής. Έχουμε περάσει τόσο δύσκολα οι 2 μας... Τόσες δύσκολες στιγμές που όλο αυτό που συμβαίνει σίγουρα δεν είναι το δυσκολότερο... Για μένα τουλάχιστον... Σε αγαπάω... Πάντα... Αλλά δε φαντάζεσαι πόσο πονάω που έχουμε να φιληθούμε από τις 26 ιουλίου...

Συγνώμη για τα λάθη που θα έχει το γράμμα.. Συντακτικά και ορθογραφικά… Αλλά ό,τι γράφω δεν το ξαναδιαβάζω…