έρωτας στην ομόνοια

Την πλησίαζε τρεκλίζοντας την ώρα που εκείνη έβαζε βιαστικά το πορτοφόλι στην τσάντα της.

Μπάταρε από τη μια αλλά το κεφάλι του το έλεγχε απόλυτα και με ένα θα συμφωνούσαμε παιχνιδιάρικο τρόπο κάτι άρχισε να της ψελλίζει.

Ήταν αδύνατος φυσικά αλλά από το λιωμένο του φανελάκι χυνόταν πέρα από το είναι του και ένα ζευγάρι λαχταριστοί τρικέφαλοι και το είδος του λαιμού που αφήνει το μήλο του αδάμ να πείσει για τις προθέσεις του ατόμου να υποταχθεί σε κάθε παράνομη βουλή της γυναίκας. Ήταν ψηλός γιατί χαμήλωνε το βλέμμα του για να εστιάσει στο δικό της, πράσινα μάτια μεγάλα αμυγδαλωτά, και μαύρα μαλλιά ανακατεμένα χάιδευαν το μέτωπό του. Και χείλη λεπτά, καλοσχηματισμένα, με μια φυσική κλίση χαμόγελου, αντρίκια χείλη που μπέρδευαν τα λόγια τους:

"μήπως έχεις 50 λεπτά;" τη ρώτησε χαμηλόφωνα κι εκείνη αντιγύρισε

"50 λεπτά και 50 χρόνια"

 Ή κάτι τέτοιο.