όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνω τόσο θα μακραίνουν τα μαλλιά μου τόσο θα γράφω κι άλλα, όχι σαν κι αυτό, σαν κάτι που να μην χρειαστεί να σβήνεται, να μην διαβάζεται ποτέ νοσταλγικά, να μεγαλώνει κι αυτό όσο περνάει ο χρόνος, όσο λιγοστεύουν τα μαλλιά μου, όσο διαβάζονται ακόμα τα γράμματά μου. θα γράφω γιατί ούτε τραγουδάω, ούτε ζωγραφίζω ενώ αν γράφω κανένας δεν θα βρεθεί να πει πως είναι ανοησίες γιατί όλοι κράτησαν κάποτε ημερολόγια, έγραψαν στο θρανίο τους, σε έναν τοίχο, σε κάποιον γράμμα και ξέρουν. γι αυτό αγαπώ το γράψιμο γιατί είναι το πιο κοινό που έχουμε εμείς οι άνθρωποι ακόμα κι όσοι από μας δεν μάθαμε γραφή.
θα γράφω βέβαια.
Οι νυχτιές γλύκαναν και τ'αστέρια που βγαίνουν πάνω από τις πόλεις δυνάμωσαν το φως τους. Σημάδι πως τέλειωσε ο καιρός που περίμενες τον καιρό να έρθει. Αντηχούν ήδη αλμυρά βήματα σε χλόη μουσκεμένη στη χαραυγή. Πιο πριν πεδινοί τόποι, χλωροί που θα γίνουν χρυσάφι. Τι να το κάνεις το χρυσό όταν έχεις τα στάχυα; Το ασήμι, όταν έχεις φύλλο ελιάς το απομεσήμερο. Τα ρουμπίνια, αν κάνεις υπομονή μέχρι να ξαγουρέψουν τα ρόδια. Και αν έχεις κοιτάξει τον Τρόμο κατάματα καθώς βγαίνει πίσω από τις καλαμιές για να θυσιάσει τη σάρκα σου στους θεούς του έλους, τι τον φοβάσαι τον κόσμο τούτο; Το μόνο που θα σου αφήσει κι αυτή την φορά θα 'ναι μια σειρά δαγκωματιές από κουνούπια.
υ.γ. δεν τον φοβάμαι τον κόσμο, μόνο βαρέθηκα. Έχω περάσει μέσα από τα καλάμια τραγουδώντας δυνατά για ξορκίσω τα φρικιά, ίσα με χίλιες φορές. Τα παιδιά τα βγάζουν πέρα μόνα τους με τα θηρία. Πρέπει έτσι. Κι έρχεται μετά αυτό το φοβερό σύνορο του χρόνου, σαν κόκκινο ποτάμι, όπου πλέον οι σκιές των καλαμιών δεν τρομάζουν τους ανθρώπους. Και οι νέοι τρόμοι που πρέπει να κατακτηθούν δεν παίρνουν από τραγούδια. Είναι τότε που χρειάζεται να έχω εσένα μαζί μου. Να γίνεις το τραγούδι μου. Για να μπορέσω επιτέλους να μετρήσω πόσα κουνούπια έχει η πλάτη μου, και να μου πεις αν οι αποστάσεις των τσιμπημάτων τους θυμίζουν χάρτη τ'ουρανού, προς ανακάλυψη μυστικών θέσεων καινούριων άστρων.
