Τί γίνεται η αγάπη όταν πεθάνει

Η αγάπη όταν πεθάνει γίνεται κατσαρίδα.

οι κατσαρίδες στους υπονόμους είναι η έσχατη μορφή της αγάπης για να διαφυλάξει κάτι ελάχιστο από την ακεραιότητά της. Δεν είναι μια αφελής μεταμφίεση, καθώς λέγεται πως οι κατσαρίδες επιβιώνουν και μετά από πυρηνική καταστροφή. Έτσι καμουφλαρισμένη λοιπόν η αγάπη, (ή ότι έχει μείνει από αυτή) επιδιώκει να μπει ξανά στο σπίτι σου και κρύβεται στη γωνία πίσω από το πλυντήριο. Απώτερο σκοπό έχει να μαγαρίσει όλα σου τα πράγματα, λες και δεν το'χει κάνει ήδη αρκετά με την προηγούμενη μορφή της. Οι γυναίκες ουρλιάζουν όταν βλέπουν τις αγάπες-κατσαρίδες γιατί προφανώς τους θυμίζουν κάτι εσώτερες κραυγές που αφήνει μια καρδιά καθώς σπάει (sicK). Οι άντρες στ'αρχίδια τους. Ωστόσο, πολλές φορές η κατσαρίδα δεν προλαβαίνει καλά καλά να ξεμυτίσει απ'τον υπόνομο και γίνεται λιώμα (αυτό ονομάζεται δικαιοσύνη) κάτω από αποφασιστικές σόλες. Μετά συνήθως τα απομεινάρια τα τρώει η ηλεκτρική σκούπα και τα χνάρια της εξαφανίζονται με χλωρίνη. Έτσι απλά, η αγάπη πνέοντας τα λοίσθια, αφήνει ένα τελευταίο "κρατς" που δεν το λες και κύκνειο άσμα. Κάτω απ'το σιφόνι βέβαια το παρτυ συνεχίζεται. Αγάπες που πέθαναν ολοένα και πληθαίνουν τον αριθμό των σιχαμερών ζωυφίων, αλλά γι'αυτό υπάρχει το teza
Βλέπετε, οι άνθρωποι θέλουν να ξεχνούν τις τελειωμένες αγάπες ίσως γιατί έστω και στην έσχατη, γλοιώδη μορφή τους, αυτές έχουν ακόμα φτερά.
Κι επίσης γιατί μπορούν
-εξαιτίας κάποιας διεστραμμένης αναμφισβήτητα και ανεξήγητης δύναμης-
μπορούν ακόμα,

να σε ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΟΥΝ.

έναν μήνα μετά.

όταν νιώθω πολύ άσχημα κι όταν δεν υπάρχει παρηγοριά να γιατρέψει τον πόνο μου, βρίσκω την ανακούφιση σε πράγματα που η ύπαρξη τους είναι λόγος να περηφανεύομαι για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνω.

Τέτοια είναι μερικά βιβλία, κάποια τραγούδια, ζωγραφιές, άνθρωποι που συνήθως δεν ζουν και τόποι. Νιώθω την ηρεμία στη γωνιά μου, καθώς τα χρησιμοποιώ, όχι γιατί διώχνουν τον πόνο μου, αλλά γιατί τον νομιμοποιούν. Μου κλείνουν το μάτι και μου λένε, τυχερή μείνε λίγο μαζί του.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το αισθάνομαι με όλα τα βιβλία, τα τραγούδια, τις ζωγραφιές, τους ανθρώπους και τους τόπους του κόσμου. Απλά γνωρίζω μόνο μερικά απ'αυτά. Και με τον ίδιο τρόπο που τα πράγματα που γνωρίζω είναι παρηγοριά, έτσι και όσα δεν έμαθα ακόμα είναι ελπίδα πως έρχονται καλύτερες μέρες.

(τα ελάχιστα αυτά περί γνώσης)

Υ.Γ.Κανονικά στα tags της ανάρτησης θα έπρεπε να υπήρχαν οι λέξεις των ημερών: ΚΝΑΤ, πορεία, καταστολή, πολυνομοσχέδιο. Δυστυχώς δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω από αυτά που λέγονται με τη κοινή λογική: α)οι κουκουλοφόροι που επιτίθενται σε μπλοκ είναι ασφαλίτες και στην καλύτερη περίπτωση γηπεδικοί β) όσο το ΚΚΕ παραμένει τόσο ξεδιάντροπα σταλινικό τόσο οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν θα λειτουργούν προς όφελος των δυνάμεων του λαού γ)αν ακόμα κι αυτή η μεγαλύτερη πορεία στη μεταπολιτευτική ελλάδα δεν κατάφερε να διακόψει έστω δια της βίας μία ψηφοφορία στη Βουλή τότε γ1)πολύ φοβάμαι πως όλα θα πάνε σύμφωνα με τα συνομωσιακά σχέδια που πάντα στηρίζω όταν γράφω σε μπλογκ, ο λαός θα πεινάσει, η ύφεση θα διχάσει και η "σωτηρία"-αγαπούλα πούλα θα διαρκέσει για όσα χρόνια ακόμα θα είμαι παραγωγική ή γ2) θα γίνει επανάσταση.


(Το γ2 γιατί -μεταξύ μας- δεν μπορώ να στοχάζομαι, ε και είμαι ανυπόμονη, προοδευτική, γενναία και δίκαιη.)