Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

σ'αγαπώ. κι ας πίνω τζάμπα.

Είναι ο δεύτερος Σεπτέμβρης που ένα κορίτσι με το γελοίο όνομα Ζαφειρούλα κρατάει ένα εφηβικό διαδικτυακό ημερολόγιο. Ένα χρόνο μετά την πρώτη της απόπειρα να ξεχάσει το καλοκαίρι της, τώρα δεν είναι σε θέση να αφήσει τίποτα να ξεχαστεί. Το καλοκαίρι της σπαρταρούσε στα χέρια της σαν ψάρι που ψαρεύτηκε άθελά του, και τελικώς αφέθηκε στη θάλασσα να ζήσει.

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να μιλήσουν για το αγόρι της. Για την ίδια, ελπίζει να μιλάει που και που αυτός.

Το αγόρι της, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε "της". Είναι δηλαδή περίπου τόσο δικός της όσο και δεν είναι. 
Είναι ψηλός, με ωραία μακριά δάχτυλα και όμορφα γόνατα. Είναι δυνατός αλλά αδύναμος. Έχει όμορφο χρώμα στο δέρμα του. Απαλό χρώμα. Έχει ελίτσες σκόρπιες σαν αστερισμούς. Είναι όσο πρέπει αρρενωπός έξω του και μέσα ένα τούβλο. Άντρας αυτής της εποχής, που δεν μεγάλωνε σε άλλη στη φαντασία του, αλλά από πολλαπλές ζωές έχω και για τους δύο.

Είναι γλυκός. Ξέρει να γαργαλάει. Δεν ξέρω αν γαργαλιέται. 

Τον αγαπάω. Θα το πω εδώ να το θυμάμαι πάντα. Να μην κάνω πως το ξεχνάω ανάμεσα στις μονόχρωμες αναμνήσεις από παλιούς πεζούς έρωτες. Τον αγαπάω και αν αύριο πέθαινα, ή έστω έπεφτε το ίντερνετ, αυτά τα άπλυτα από τη νύστα μούτρα που έχει θα έχετε να πείτε πως ήταν για αυτήν, ο έρωτας της ζωής της.