Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012


δεν θα με γνωρίσεις θα με δεις, είμαι κυνηγός

nothin'

-"What i like best doing is Nothing"
-"How do you do nothing?" asked Pooh after he had wondered for a long time.
-"Well. it is when people call out at you just as you are going off to do it, "what are you going to do Christopher Robin?" and you say "Oh, nothing" and then you go and do it.
It means just going alone listening to all the things you can't hear and not bothering."
-"Oh!" said Pooh

-A.A. Milne, Winnie the Pooh

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

παρένθεση

(δεν θυμάμαι κανένα αγόρι να μου είπε ποτέ τίποτα που άξιζε να σημειώσω.
θυμάμαι βέβαια όλα αυτά που έλεγαν σε όσες δεν ήμουν εγώ.

ωστόσο μία φορά, ένας, είπε κάτι. Είπε αυτό.
Πάει καιρός από τότε -ένας χειμώνας μακριά και μιας ώρας διαφορά με το ρολόι. Τον είχα ξεχάσει έλεγα. Ελπίζω να είναι καλά και να μην τριγυρνάει μόνος του στις όχθες του Σηκουάνα.)

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

κόποι and paste

Το πρόβλημα λοιπόν της εποχής δεν είναι ένα φιλί με γεύση χαλασμένου σύκου μιας 16χρονης στάρλετ του προαυλίου. Ενώ αυτό θα έπρεπε να ήταν, αν θέλετε την γνώμη μου.
Ήμουν στη δουλειά, καθότι κλόουν κάποιες νύχτες, και πληρώθηκα 580 λεφτά για ένα τρίωρο ξέφρενης διασκέδασης του κόσμου και μιας μικρούλας 2 χρονών που δεν καταλάβαινε το λόγο αλλά πάντως χόρτασε αγκαλιά με την χιονάτη που θα της την έδινε και τσάμπα εδώ που τα λέμε. Σε ένα σπίτι πάνω στο λόφο, μετά αφού τελείωσα έκανα με τον γαλάζιο πρίγκιπα ένα τσιγάρο στριφτό κερασμένο, στο αμάξι, λίγο πριν βυθιστώ κατάκοπη στην αγκαλιά μιας υπόλοιπης νύχτας που δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική με ένα παράλυτο χέρι σε γάντι, 47 λεφτά νυχτοκάματο και κάτι ακόμα.

Αργότερα κοίταξα λίγο πάλι αυτό (εξαιρετικό) για να επαναπροσδιορίσω θεμελιώδη ζητήματα που σκέφτομαι πάντα το βράδυ πριν κοιμηθώ, από μια καλοσυνάτη κι αφελή σκοπιά και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως είμαι άεργη. Αλλά αυτό επιτρέψτε μου είναι δικό μου πρόβλημα, καθαρά δικής μου τοποθέτησης στον χρόνο -εγώ τον χάνω τον καιρό μου γιατί μπορώ. Η ανεργία όμως είναι άλλο. Η ανεργία δεν είναι επιλογή, είναι περίπου υποχρέωση αν θέλω να απολαμβάνω τα οφέλη αυτού του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια ταυτότητα που επιβάλλεται, ανάλογη με εκείνη του μετανάστη για παράδειγμα, το να είσαι άνεργος -ή εργαζόμενος στη μαύρη εργασία- είναι ένα στάδιο της ζωής (η και ΟΛΗ η ζωη) που μοιάζει αναγκαίο ενώ παράλληλα η αναγκαιότητα αυτή καθορίζει μια σωρεία άλλων πραγμάτων, όπως τον εξαναγκασμό της πώλησης της παραγωγικότητας σε μια δουλειά που φαίνεται δελεαστική βάση του ευρέως αποδεκτού κριτηρίου της εποχής "το μη χείρον, βέλτιστον".

καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει την ίδια τη μίζερη πραγματικότητα της ανεργίας. Το προσωπικό αίσθημα ματαίωσης που επιφέρει η καταφυγή στα βοηθήματα των συγγενών ή των «τυχερών» φίλων που έχουν δουλειά. Τα βιογραφικά που στέλνονται από ρουτίνα, αφού «δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Τα ενοίκια που καθυστερούνται και απειλούν με έξωση ή τους κομμένους λογαριασμούς. Τους φίλους μας που αναζητούν μια διέξοδο κάπου πιο βορειοευρωπαϊκά και τις οικογένειες μεταναστών που δεν έχουν που να πάνε. Το κλείσιμο στο σπίτι και την απώλεια προσωπικής και κοινωνικής ζωής που επιφέρει. Το αίσθημα έλλειψης προοπτικής, νοήματος, δημιουργικότητας και ανεξαρτησίας στο παρόν και στο μέλλον μας που δημιουργεί η μακροχρόνια ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια.

Στην ανεργία πάντα καθρεφτιζόταν η πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας. Σήμερα που επιχειρείται μια εκτεταμένη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκτεταμένη ανεργία αποτελεί το αποτελεσματικότερο όπλο για να αποδεχτούμε δουλειές υποτιμημένες, μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά και όλο το καινούριο νομικό οπλοστάσιο της αναδιαρθρωμένης αγοράς εργασίας. Η τρομοκρατία της ανεργίας αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα για να αποδεχτούμε την εργοδοτική τρομοκρατία π.χ. της απόλυσης χωρίς αποζημίωση τον πρώτο χρόνο εργασίας. Γι’ αυτό και το να οργανωθούμε συλλογικά ως άνεργοι αποδεικνύεται δυο φορές δυσκολότερο, όταν δεν έχουμε προσπαθήσει κάτι τέτοιο ως εργαζόμενοι. Ή αλλιώς, η οργάνωση των ανέργων δεν μπορεί παρά να αποτελεί οργανικό κομμάτι των σύγχρονων εργατικών αγώνων…

Αυτό που μας λείπει δεν είναι ούτε τα σωστά αιτήματα, ούτε οι κατάλληλες μορφές οργάνωσης. Μας λείπει η δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας για να παλέψουμε. Για να ανακαλύψουμε αυτή τη συλλογική δύναμη χρειάζεται να συναντηθούμε και να γνωριστούμε γύρω από χώρους εργασίας και έξω από τις ουρές των ΟΑΕΔ, σε δρόμους και γειτονιές, έτσι ώστε να βάλουμε μπροστά τις διεκδικήσεις μας, αναζητώντας παράλληλα πρακτικές λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης που μας δημιουργεί η ανεργία. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για ταμείο ανεργίας για όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας, και παράλληλα να απαιτήσουμε δωρεάν ή σε συμβολική τιμή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης, από super market ή να αποτρέψουμε εξώσεις και κοψίματα βασικών ειδών επιβίωσης (π.χ. νερό, ρεύμα, μεταφορές). Δεν υπάρχουν σίγουρα μαγικοί τρόποι ικανοποίησης των αιτημάτων μας και επίλυσης των προβλημάτων μας, υπάρχει μόνο η καπιταλιστική πραγματικότητα που ή την δέχεσαι ως άτομο ή την αντιπαλεύεις ως κοινότητα.

(κείμενο της συνέλευσης ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ 15/12/2011 http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/12/1512-1800.html#more )


πάντα ο δρόμος.




Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

επειδή κοντεύεις καλοκαίρι! (Λήμνος όπως ΑΕΚ, όπως σπιτάκι από καλάμια, όπως αχινοί και φέτα με καρπούζι)


"Στο χρώμα το καλοκαίρι είναι μελιά. Νησί θηλυκό γεμάτο γλυκές καμπύλες. Η Λήμνος είναι μια ζεστή αμμουδιά βγαλμένη από παιδικά χρόνια. Μια πατημασιά μέσα στα ξερά στάχυα. Η μελανή κηλίδα της κουρούνας πάνω στη συκιά. Ένα καλογερίστικο μαντρί πολιορκημένο από το αφράτο κοκκινόχωμα. Μια βυθισμένη πολιτεία του Ομήρου στους Μέθωνες. Ένας κεχαγιάς ζωγραφισμένος από τον Θεόφιλο. Ένα ποτήρι παγωμένο κρασί μεσημέρι στον Κότσινα. Είναι η χρυσαφιά λίρα της ζύμης για τα φλομάρια. Ένα θέατρο από ροδοκίτρινη πέτρα ανάμεσα σε ρόκες. Μια πελώρια αμμουδιά χαμένη μέσα στα βουνά. Είναι τα κουρεμένα κεφάλια στην καρότσα ενός ΡΕΟ στο δρόμο έξω από την Ατσική. Είναι οι μνήμες των εξόριστων στο Κοντοπούλι και στον Αη Στράτη. Είναι η φωτιά του Ηφαίστου που κάνει νόστιμο το μελίχλωρο, που φουσκώνει τις χρυσές ρώγες των σταφυλιών, που πρασινίζει τα νερά στο Παρθενόμιτο, που κάνει εντελώς ονειρικά τα δειλινά μπροστά στον ιερό κώνο του Άθωνα."
(Αντώνης Ιορδάνογλου, περιοδικό PASSPORT, Σεπτέμβριος 2005)



εμένα η Λήμνος είναι η γιαγιά μου και το παραμύθι από το παλιό της αναγνωστικό του δημοτικού στα 1920, που ξεκινά: "η καλοσύνη είπ'η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη, όλα στον κόσμο χάνονται μόνη απομένει κεινη"

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

διαβάσματα μιας μέρας

Απ'ότι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη
Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει
(Ερωτόκριτος, Βιτσέντζου Κορνάρου, 17ος αιώνας )

Καλλίμαχος

Σιχαίνομαι το ποίημα το μεγάλο, ούτε μ'αρέσει
η δημοσιά που οδηγεί πολλούς εδώ κι εκεί
μισώ αυτόν που για έρωτα με όλους τρέχει, κι ούτε 
πίνω από βρύση, τα κοινά μ'αηδιάζουν όλα.
Ναι, Λυσανία, είσαι όμορφος, είσαι όμορφος---μα πριν
το πει καθάρια η ηχώ, λέει κάποιος: "Άλλος τον έχει!"

(μεταξύ 310-240 π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Ζηνόδοτος

Ποιος γλύπτης πήγε κι έστησε τον Έρωτα στην κρήνη;
Δεν ήξερε πως με νερό τούτη η φωτιά δεν σβήνει;

(μεταξύ 325-260 π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Σαπφώ

Ωσάν το μήλο το γλυκό που κοκκινίζει
στο πιο ψηλό κλαδί, στην άκρη επάνω.
-Μην το ξεχάσαν αυτοί που κοβαν τα μήλα;
-Δεν τον ξεχάσαν, μα δεν φτάνουν να το κόψουν.

(μεταξύ 630-570π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως αν κοιτάξω τον ήλιο ώρες ολόκληρες, τα μάτια μου θα γίνουν μπλε.

(Ξαβιέ Ντυρενζέ, Μέρες ολόκληρες, Νύχτες ολόκληρες)

Στη νέα παραλία

Ο νεαρός που με πλησίασε
μου ΄κάνε προπαγάνδα για το Μάο
αλλ'όταν φτάσαμε στο πιο λεπτό μας ζήτημα
ήταν ξεκάθαρος: "είμαι του Μάο, βέβαια, αλλά
όταν εγώ γαμάω, θέλω λεφτά"

"Έτσι βουλιάξατε την επανάσταση"
του απάντησα πικρόχολα
κι εξαφανίστηκα.

(Ντίνος Χριστιανόπουλος, Παράξενο που βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει)


Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

η μη ανάρτηση

αυτό είναι άλλωστε ένα μη χαρτί.
και το χρησιμοποιώ για να μη γράφω τα μύχια.
μήπως και τα διαβάσω ξανά μετά από χρόνια και με πιάσουν τα γέλια.
μισή χαρά αυτή και μισή όταν ξέρω πως τα διαβάζει Aυτή.
μη φύγεις/μισό λεπτό/μυ-θε.

μη μου μείνεις στη μι.











να'ρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο

έρωτας στην ομόνοια

Την πλησίαζε τρεκλίζοντας την ώρα που εκείνη έβαζε βιαστικά το πορτοφόλι στην τσάντα της.
Μπάταρε από τη μια αλλά το κεφάλι του το έλεγχε απόλυτα και με ένα θα συμφωνούσαμε παιχνιδιάρικο τρόπο κάτι άρχισε να της ψελλίζει.
Ήταν αδύνατος φυσικά αλλά από το λιωμένο του φανελάκι χυνόταν πέρα από το είναι του και ένα ζευγάρι λαχταριστοί τρικέφαλοι και το είδος του λαιμού που αφήνει το μήλο του αδάμ να πείσει για τις προθέσεις του ατόμου να υποταχθεί σε κάθε παράνομη βουλή της γυναίκας. Ήταν ψηλός γιατί χαμήλωνε το βλέμμα του για να εστιάσει στο δικό της, πράσινα μάτια μεγάλα αμυγδαλωτά, και μαύρα μαλλιά ανακατεμένα χάιδευαν το μέτωπό του. Και χείλη λεπτά, καλοσχηματισμένα, με μια φυσική κλίση χαμόγελου, αντρίκια χείλη που μπέρδευαν τα λόγια τους:

"μήπως έχεις 50 λεπτά;" τη ρώτησε χαμηλόφωνα κι εκείνη αντιγύρισε
"50 λεπτά και 50 χρόνια"

 Ή κάτι τέτοιο.



















Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Καζαμίας 2012 preview

(χειμώνας)
Καμία σχέση δεν έχω με τον αριθμό 12 κι ας είμαι αριθμολάγνος. Να μου πεις 23 να σου πω χίλια δυο παραδείγματα αλλά το 12 θα μπορούσε μόνο να μου φέρει το 3 στο μυαλό που εντάξει, είναι όσο να πεις ένα αξιοπρεπές νούμερο.
Φυσικά έριξα και μια προσεχτική ματιά στα ζώδια και χάρηκα πολύ με τις προβλέψεις, τις οποίες θεώρησα εξαιρετικά ακριβείς και εύστοχες, φτασμένες στην ουσία του αστρολογικού μου αποτυπώματος, τουλάχιστον πριν συνειδητοποιήσω πως τόση ώρα διάβαζα τον Αιγόκερω.
Και επειδή μετά βαρέθηκα να μάθω για τους Διδύμους, είπα, αντ' αυτού δεν ακούω Μελίνα Τανάγρη καλύτερα; Και άκουσα, και μου το αφιέρωσα ολοκληρωτικά γιατί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μου -κι ας ήμουν και δημοτικό- ένα λιοντάρι μου χε πει "ρίχνεις πίσω σου μελάνι και μπροστά σου απλωτές". Εκτός αν με είπε απλά σουπιά.

(άνοιξη)
Κοιμήθηκα το ξημέρωμα αλλά ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Αλλά δεν μπορείς να πεις πως όταν το ρολόι δείχνει 6 και μισή είναι ακόμα βράδυ. Σ'εκείνο που λέει πως όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη, θα αντιπαρατεθώ. Όχι για το χάραμα ούτε για τον στεναγμό, αλλά για τα χείλη. Στην πραγματικότητα είναι όμορφα και χαλαρά, καθόλου σφιγμένα. Έχουν την νοστιμάδα μιας άγουρης καλής μέρας. Την κράτησε αγκαλιά και την φίλησε για να της πει πως από δω και πέρα όλες οι μέρες όλων των χρόνων θα είναι έτσι μ'αυτούς τους δυο, γιατί ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου το κάνεις για τον υπόλοιπο αιώνα. Λίγο πιο μετά, ο στεναγμός. Να θυμηθώ να κοιτάξω τον ονειροκρίτη, στο γράμμα Σ και στο Λ και στο Α.

(καλοκαίρι)
Μπορεί οι περισσότερες από κείνες τις στιγμές που φοράς ψηλά παπούτσια να καταλήγουν φιάσκο, αλλά επιμένεις να τα φοράς κι ας τα βγάζεις όταν οδηγείς γιατί έχεις κι αμάξι με χαλασμένο σασμάν. Αυτό που μένει από εκείνη την πρωτοχρονιά είναι ό,τι κι από όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας. Τα κορίτσια στο αμάξι που μιλούν. Το αμάξι σαν καμπίνα χρονομηχανής που από τα παράθυρά της μπορείς να δεις τον Hunter Thompson να διαβάζει Kerouaq αλλά εσύ επιλέγεις να μείνεις μέσα κοιτάζοντας Εκείνη και όχι τον κόσμο έξω απ'τα παράθυρα, κρατώντας αυτά τα παράθυρα κλειστά για να αντηχούν οι φωνές σας δυνατότερα, να τρυπάνε το τύμπανο της Άλλης ενώ Αυτή θα γελάει γάργαρα εκκωφαντικά. Εκείνη, Αυτή και η Άλλη είναι ιστορία μεγάλη.

(φθινόπωρο)
Και αφού οι σοδειές πήγαν καλά, μπορείς να ξαποστάσεις τώρα καθαρίζοντας ένα λεμόνι. Το λεμόνι εμείς, πάππου προς πάππου, το τρώμε ολόκληρο, σαν φρούτο. Την ώρα που τα φύλλα πέφτουν εσύ ευχήσου να είσαι το σκουλίκι που θα τραφεί από το λίπασμα. Η πλάση μπορεί τώρα να είναι γλυκό του κουταλιού νεράτζι μπορει και κυδώνι. Την έχουμε τη συνταγή. Όλες τις συνταγές τις έχουμε. Ακόμα κι αυτές για τα καμμένα φαγητά. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, και αυτό το ξέρω γιατί εγώ πιστεύω στ'αστέρια είπαμε. Και όταν κάποιο πέφτει κάνω πάντα την ίδια ευχή: να γίνουν οι ευχές μου τρεις.
Γυρνώντας σπίτι το πρωί είδα το τελευταίο άστρο της Αθήνας να πέφτει. Έκανα μόνο την Τρίτη ευχή που άμα την πω δεν θα πιάσει.