B.

ελπίζω να μην φεύγεις κι εσύ για έναν έρωτα που δεν είναι ο δικός μου.

ελπίζω να βρέχει όταν φτάσεις, να μετανιώσεις που άφησες πίσω τα θερμά σώματα κλίματα.

ελπίζω να περπατήσεις πάνω στα ίχνη που άφησα φεύγοντας, μήπως μ'αυτό τον τρόπο ενεργοποιούνται τα παράλληλα σύμπαντα και γω βρεθώ πλάι σου στον Σηκουάνα βγαλμένη από τον παρισινό χειμώνα του 11.

ελπίζω να μην σε σπρώχνουν στο μετρό οι βιαστικοί. να έχεις πάντα κάπου να πας.

ελπίζω να δεις τα δέντρα στα πάρκα να ανθίζουν και τον ήλιο να βγαίνει από τη νάρκη πάνω στην ώρα που θα επιστρέφεις και πάλι εδώ.

μόνο που θα θελα μωρέ να επέστρεφες για μένα.

Απεργία Διαρκείας

...κι αν είναι να πέσουμε, μωρό μου θα πέσουμε για τα πιο ωραία πράγματα.

                                                                                                       (by aStRaLoN 05112012 )

σ'αγαπώ. κι ας πίνω τζάμπα.

Είναι ο δεύτερος Σεπτέμβρης που ένα κορίτσι με το γελοίο όνομα Ζαφειρούλα κρατάει ένα εφηβικό διαδικτυακό ημερολόγιο. Ένα χρόνο μετά την πρώτη της απόπειρα να ξεχάσει το καλοκαίρι της, τώρα δεν είναι σε θέση να αφήσει τίποτα να ξεχαστεί. Το καλοκαίρι της σπαρταρούσε στα χέρια της σαν ψάρι που ψαρεύτηκε άθελά του, και τελικώς αφέθηκε στη θάλασσα να ζήσει.

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να μιλήσουν για το αγόρι της. Για την ίδια, ελπίζει να μιλάει που και που αυτός.

Το αγόρι της, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε "της". Είναι δηλαδή περίπου τόσο δικός της όσο και δεν είναι. 

Είναι ψηλός, με ωραία μακριά δάχτυλα και όμορφα γόνατα. Είναι δυνατός αλλά αδύναμος. Έχει όμορφο χρώμα στο δέρμα του. Απαλό χρώμα. Έχει ελίτσες σκόρπιες σαν αστερισμούς. Είναι όσο πρέπει αρρενωπός έξω του και μέσα ένα τούβλο. Άντρας αυτής της εποχής, που δεν μεγάλωνε σε άλλη στη φαντασία του, αλλά από πολλαπλές ζωές έχω και για τους δύο.

Είναι γλυκός. Ξέρει να γαργαλάει. Δεν ξέρω αν γαργαλιέται. 

Τον αγαπάω. Θα το πω εδώ να το θυμάμαι πάντα. Να μην κάνω πως το ξεχνάω ανάμεσα στις μονόχρωμες αναμνήσεις από παλιούς πεζούς έρωτες. Τον αγαπάω και αν αύριο πέθαινα, ή έστω έπεφτε το ίντερνετ, αυτά τα άπλυτα από τη νύστα μούτρα που έχει θα έχετε να πείτε πως ήταν για αυτήν, ο έρωτας της ζωής της.

find what you love and let it kill you*

Γράψαμε σε αυτό το μπλογκ εγώ και η ζαφειρούλα. Η μελαγχολία του χειμώνα όπως την ζέσταινε κάτω από το πάπλωμα, αιώνια αραγμένη στο κρεβάτι της, με όλα τα χαρτιά της πάνω στα στρωσίδια της, τα βιβλία που θέλησε να διαβάσει, τον υπολογιστή της που τον έβλεπε τάχα για ρεμιγκτον. Ξεχασμένα ποτήρια χθεσινού νερού και κούπες μισογεμάτες τσάι.

Ανυπομονούσαμε όλοι μαζί να έρθει το καλοκαίρι γιατί θα μας αποκάλυπτε επιτέλους την αλήθεια πίσω από τη συννεφιά, με την ίδια τόλμη και ευκολία που αποκαλύψαμε τα μπούτια μας τις πρώτες ζεστές ημέρες.

Και τώρα που το καλοκαίρι είναι εδώ αν και γλυκαίνει τη μούρη μου, συνειδητοποιώ πως άλλο καλοκαίρι έλεγα εγώ. Εκείνο το καλοκαίρι που θα πεθάνω από ό,τι αγαπώ. Ένα καλοκαίρι που δεν γεννήθηκε ακόμα και που είναι προτιμότερο να το προσμένω χρόνια παρά να φουντώνει μέσα μου υποψία ότι το άφησα να περάσει απαρατήρητο στις τετραψήφιες χρονιές του περασμένου αιώνα. 

ραβασάκι του '51

Ο Σ.Χ. έκανε κάποτε ένα ρεπορτάζ για τον έρωτα στους τοίχους των Εξαρχείων. Μεταξύ άλλων ανέφερε και τον παρακάτω διάλογο:

(Στιχομυθία σε πεζόδρομο κάτω από την Καλλιδρομίου ανάμεσα σε ιδιοκτήτη κτιρίου και σε κρατούντες μαρκαδόρους. Τα αποσιωπητικά δηλώνουν τη σχετική αμηχανία. Τελικά η ποίηση όλα τα ξεπερνά... Εξάρχεια 2010)

"-...Χωράει εδώ;
- Ναι μια χαρά είναι...
-....
-Τι θα γράψετε παιδιά στον τοίχο;
-....
-Παρακαλώ;
-.....
-Ρωτώ τι θα γράψετε στον τοίχο γιατί είναι δικός μου
-...Θα γράψουμε ένα ποίημα.
-Τι ποίημα; Να ξέρω τι είναι και αν θα μ'αρέσει.
-Είναι ένα ποίημα του Τσε για τον έρωτα.
-Του Τσε;
-Ναι, είναι ένα γράμμα στην τότε αγαπημένη του.....
-Να το γράψετε τότε αλλά μη το γράψετε εδώ, δεν θα φαίνεται καλά. Εδώ στο μεγάλο κομμάτι να το γράψετε για να φαίνεται. Να το βλέπω και να χαίρομαι.
...
-Ευχαριστούμε...
-Εγώ ευχαριστώ, για την ποίηση....."


Λίγες μέρες πριν σε κάποια κινητοποίηση κι ενώ ας πούμε τα πρόσωπα ήταν ταλαιπωρημένα από τον δρόμο (μπορεί και να ήταν κι από αιτία πεζή όπως η νύστα αλλά ας υπονοήσουμε ηρωισμό) ένα κορίτσι σε κακά χάλια στράφηκε στον φίλο της: "ωχ, πως είναι τα μάτια μου;" κι εκείνος αφού έριξε μια σύντομη διερευνητική ματιά, ανασήκωσε τους ώμους και αυθόρμητα απάντησε: "πανέμορφα όπως πάντα".

Κι εκείνη που ο πρώτος άντρας που ερωτεύτηκε στη ζωή της ήταν ο Τσε, ανατρίχιασε λίγο στην σκέψη πως τα πιο ειλικρινή γλυκόλογα τα λένε μεταξύ τους οι φίλοι, σχεδόν ποτέ οι ερωτευμένοι.
Άλλωστε κι αν ακόμα το ραβασάκι για την Τσιτσίνα μείνει για πάντα στον τοίχο των Εξαρχείων,

ο Τσε τελικά παντρεύτηκε. Μιαν άλλη.

τα κορίτσια που γνώρισα (ή "τίποτα δεν είναι χειρότερο από ένα κορίτσι που διαβάζει")

Τα κορίτσια που γνώρισα είχαν μες στο σουτιέν σκορπίσει άνθη από αγιόκλιμα που έκλεβαν απ΄τις αυλές. Το θυμάμαι αυτό γιατί πάντα μετά το πήδημα έβρισκα κι από ένα, κολλημένο με τον ιδρώτα στην κοιλιά η το στήθος μου. Όταν τους την έπεφτα, η ατάκα: "κάπου σε ξέρω" φαινότανε γελοία. Τα κορίτσια αυτά ήταν τα μόνα που δεν ήξερα από πουθενά και που δεν ξανάβλεπα ποτέ ακόμα κι αν πάλι γνώριζα κάποιο από τα κορίτσια αυτά.

Τα κορίτσια που γνώρισα δεν μίλαγαν πάντα με τον ίδιο ρυθμό. Αλλά δεν καταλάβαινα σχεδόν και ποτέ τι έλεγαν. Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω τις γυναίκες. Είναι πως δεν καταλάβαινα αυτές τις γυναίκες. Οι λέξεις τους μου ήταν άγνωστες και σχεδόν βαρετές. Στις ακαταλαβίστικες συζητήσεις μας εγώ κοιτούσα τα βυζιά τους.

Τα κορίτσια που γνώρισα δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφα. Ήταν παράξενα. Ή μπορεί να ήταν και απλά άσχημα. Αλήθεια δεν θυμάμαι τι ήταν. Για μερικές άλλες γυναίκες -και άντρες- είναι πάντα ξεκάθαρη η ομορφιά. Τα κορίτσια που γνώρισα όμως πολλές φορές ήταν αγνώριστα. Δεν μπορούσες ποτέ να ξέρεις αν είχαν μία μεγάλη μύτη ή πολλές μικρές. Αν τα μαλλιά τους ήταν κοντά, σχεδόν αγορίστικα ή αν τα έδενα γύρω απ'τους αστραγάλους τους. Κάποτε σκέφτηκα -αλλά μάλλον ήταν ιδέα μου- πως τα κορίτσια που γνώρισα δεν ήταν πάντα και μόνο κορίτσια...

Καμιά φορά σώπαιναν εντελώς. Ήξεραν να σωπαίνουν μόνο αν ενδιαφέρονταν ν'ακούσουν.  Ήταν τότε που έβγαζαν από τις τσάντες τους τα βιβλία  και μέσα από τα βρωμερά τζάμια του λεωφορείου το φως του ήλιου έμπαινε εκτυφλωτικό και μετά δεν ήταν πια στη θέση τους.

Μπορεί να τις ξαναβρείς σύντομα ή και μετά από χρόνια, μπορεί να διασχίζουν την ίδια λεωφόρο, μπορεί και να βόσκουν την καμήλα τους σε μια όαση στη Σαχάρα, όπως και να χει, αν τις χάσεις απ'τα μάτια σου εντελώς μια φορά, ακόμα κι αν κάποτε τις συναντήσεις ξανά δύσκολα μπορείς να τις γνωρίσεις και πάλι.

"...Κάνε αυτά τα πράγματα, γαμώτο, γιατί τίποτα δεν είναι χειρότερο από ένα κορίτσι που διαβάζει. Κάνε τα γιατί το κορίτσι αυτό είναι γνώστρια του λεξιλογίου που μπορεί να περιγράψει αυτή την ακαθόριστη δυσαρέσκεια ως μια ανεκπλήρωτη ζωή. (...) Το κορίτσι που διαβάζει έχει πρόσβαση σε ένα λεξιλόγιο που μπορεί να διακρίνει μεταξύ της απατηλής και απαθούς ρητορικής κάποιου που δεν μπορεί να την αγαπήσει, και της άναρθρης απελπισίας κάποιου που την αγαπάει πολύ.

Κάνε τα γιατί το κορίτσι που διαβάζει κατανοεί σύνταξη. (...) Ένα κορίτσι που έχει εμβαθύνει στη σύνταξη του λόγου αναγνωρίζει στις ακανόνιστες διστακτικές παύσεις ανάμεσα σε δύο ανάσες τη φύση του ψέματος.(...) Έχει αποχαιρετήσει χιλιάδες ήρωες με ένα σούβλισμα θλίψης όλο κ’ όλο στην καρδιά (...) Μην βγεις ραντεβού με ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί τα κορίτσια αυτά είναι που αφηγούνται τις ιστορίες. Εσύ και ο Τζόυς, εσύ και ο Ναμπόκοφ, εσύ και η Γουλφ. Εσύ στη βιβλιοθήκη, στο διάδρομο αναμονής του μετρό, στη γωνία του καφέ, στο παράθυρο του δωματίου σου. Εσύ που αιωνίως κάνεις την ζωή μου αφόρητη. Το κορίτσι που διαβάζει έχει βγάλει έξω το τεφτέρι της ζωής της και είναι γεμάτο νόημα. Προσέχει οι αφηγήσεις της να είναι πλούσιες, το υποστηρικτικό καστ χρωματιστό και η γραμματοσειρά έντονη. Εσύ, το κορίτσι που διαβάζει, με κάνεις να θέλω να είμαι όλα αυτά που δεν είμαι. Αλλά είμαι αδύναμος και θα σε απογοητεύσω, αφού αυτό που έχεις ονειρευτεί είναι καλύτερο από αυτό που είμαι. Δεν θα δεχόσουν ποτέ τη ζωή για την οποία μιλούσα προηγουμένως. Δεν θα δεχόσουν τίποτα λιγότερο από πάθος, τελειότητα και μια ζωή άξια να αφηγηθεί."

Αν θέλεις όλον τον κόσμο και τους κόσμους πίσω από αυτόν, βγες με ένα κορίτσι που διαβάζει.

Aκόμα καλύτερα, βγες με ένα κορίτσι που γράφει.
Rosemarie Urquico

(το κείμενο σε εισαγωγικά από τη LIFO http://www.lifo.gr/team/bookroom/30208)

η ελάχιστη μορφή

Κινδυνεύοντας να φανώ άτολμη μέσα στην κοινοτοπία των μικρών μου φυγών, πήρα ξανά το πλοίο για το ίδιο νησί. Εκεί, στη παράλληλη του ορίζοντα γραμμή που ξεχωρίζει το σινάπι από τη θάλασσα, στάθηκα και κοίταξα ίσια πέρα. Βρισκόταν ο κόσμος στην ελάχιστη μορφή του.

Απαλλαγμένος από κάθε περιττό κατασκεύασμα του πολιτισμού, από τερτίπια της φύσης κι από εξευγενισμένα σχήματα, στεκόταν έτσι, ακίνητος στους αιώνες και αεικίνητος, ο ουρανός με τη θάλασσα, δεμένοι στο άπειρο, ο κόσμος τούτος όπως πραγματικά είναι. Το παρελθόν και το παρόν μου ήταν τα μόνα που ήξερα να αντιπαραβάλλω στην γνώση που πρόσφερε το τοπίο, κι αυτά ήταν τόσο λίγα και ασήμαντα μπροστά σε κείνα που αποκάλυπτε ο κόσμος για τον εαυτό του, που σχεδόν άκουσα στον παφλασμό τα κύματα να καγχάζουν. "ανίδεη!"

Πριν σταθώ σε εκείνη την άκρη του γκρεμού, ήξερα γραφή, αριθμητική κι ανάγνωση. Είχα απορίες για τη ζωή και πιθανές απαντήσεις. Μα την ώρα που το μάτι δεν μπορεί να δει παρά την ακρούλα της ύπαρξης, τον κόσμο γυμνό και το τέλος του, το μόνο που αναρωτήθηκα ήταν αν είχα κάπου να πάω. Και πήγα. Γύρισα την πλάτη στον ορίζοντα και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Δηλαδή δεν ξέρω αν ήταν αυτός της επιστροφής. Μπορεί η επιστροφή να είναι από την άλλη μεριά, στο μέρος εκείνο όπου μπορείς να γίνεις ο ελάχιστος εαυτός σου.

Δεν έκανα και πολλά στο νησί. Ή μπορεί και να τα έκανα όλα, στην ελάχιστη μορφή τους. Είναι τέτοιο το νησί, φτιαγμένο από πορώδες υλικό για να σφουγγίζει τα δάκρυα, τον ιδρώτα και γενικά ν'απορροφά. Με όλα τούτα φοβάμαι μη βουλιάξει. Μπάνιο δεν έκανα πάντως. Είχε τρεις μέρες συννεφιά, μια ήλιο, και μια σπάνια μέρα άστρα που τα έβγαλα περίπου 572.588.371 στο μέτρημα.

Άδειασα όσο κράτησε. Εφήμερα βέβαια όλα, χρειάστηκε ένα όνειρο σε σλίπινγκ μπαγκ στη βρώμικη μοκέτα του πλοίου για να επιστρέψω στην πραγματικότητα του άλλου τοπίου που έμαθα να συντηρώ από τη γέννηση ως και σήμερα. Μου πήρε 324 λέξεις μέχρι εδώ για να περιγράψω πως είναι να σε φυσάει ο αέρας στην άκρη του γκρεμού όσο να κάνει λακούβες το δέρμα σου και να κοιτάς βαθιά μέχρι να χαθούν και τα λίγα τελευταία χρώματα του κόσμου , τον ορίζοντα να λέει: 

"έλα ξανά με τη βάρκα σου, αλλιώς πήδα".

υ.γ.1+2: για το Πάσχα στο Χωριό, αρμόζει άλλο ποστ, μιαν άλλη μέρα. Όσο για σένα, που με τίποτα δεν είσαι ευτυχισμένος, είναι γιατί όταν παίζεις μουσική τα βράδια στα μπαράκια, δεν είσαι αυτός που την χορεύει κιόλας.

Άνοιξη όπως ποίηση, όπως αντιρατσίστρια

όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνω τόσο θα μακραίνουν τα μαλλιά μου τόσο θα γράφω κι άλλα, όχι σαν κι αυτό, σαν κάτι που να μην χρειαστεί να σβήνεται, να μην διαβάζεται ποτέ νοσταλγικά, να μεγαλώνει κι αυτό όσο περνάει ο χρόνος, όσο λιγοστεύουν τα μαλλιά μου, όσο διαβάζονται ακόμα τα γράμματά μου. θα γράφω γιατί ούτε τραγουδάω, ούτε ζωγραφίζω ενώ αν γράφω κανένας δεν θα βρεθεί να πει πως είναι ανοησίες γιατί όλοι κράτησαν κάποτε ημερολόγια, έγραψαν στο θρανίο τους, σε έναν τοίχο, σε κάποιον γράμμα και ξέρουν. γι αυτό αγαπώ το γράψιμο γιατί είναι το πιο κοινό που έχουμε εμείς οι άνθρωποι ακόμα κι όσοι από μας δεν μάθαμε γραφή.

θα γράφω βέβαια.

Οι νυχτιές γλύκαναν και τ'αστέρια που βγαίνουν πάνω από τις πόλεις δυνάμωσαν το φως τους. Σημάδι πως τέλειωσε ο καιρός που περίμενες τον καιρό να έρθει. Αντηχούν ήδη αλμυρά βήματα σε χλόη μουσκεμένη στη χαραυγή. Πιο πριν πεδινοί τόποι, χλωροί που θα γίνουν χρυσάφι. Τι να το κάνεις το χρυσό όταν έχεις τα στάχυα; Το ασήμι, όταν έχεις φύλλο ελιάς το απομεσήμερο. Τα ρουμπίνια, αν κάνεις υπομονή μέχρι να ξαγουρέψουν τα ρόδια. Και αν έχεις κοιτάξει τον Τρόμο κατάματα καθώς βγαίνει πίσω από τις καλαμιές για να θυσιάσει τη σάρκα σου στους θεούς του έλους, τι τον φοβάσαι τον κόσμο τούτο; Το μόνο που θα σου αφήσει κι αυτή την φορά θα 'ναι μια σειρά δαγκωματιές από κουνούπια.

υ.γ. δεν τον φοβάμαι τον κόσμο, μόνο βαρέθηκα. Έχω περάσει μέσα από τα καλάμια τραγουδώντας δυνατά για ξορκίσω τα φρικιά, ίσα με χίλιες φορές. Τα παιδιά τα βγάζουν πέρα μόνα τους με τα θηρία. Πρέπει έτσι. Κι έρχεται μετά αυτό το φοβερό σύνορο του χρόνου, σαν κόκκινο ποτάμι, όπου πλέον οι σκιές των καλαμιών δεν τρομάζουν τους ανθρώπους. Και οι νέοι τρόμοι που πρέπει να κατακτηθούν δεν παίρνουν από τραγούδια. Είναι τότε που χρειάζεται να έχω εσένα μαζί μου. Να γίνεις το τραγούδι μου. Για να μπορέσω επιτέλους να μετρήσω πόσα κουνούπια έχει η πλάτη μου, και να μου πεις αν οι αποστάσεις των τσιμπημάτων τους θυμίζουν χάρτη τ'ουρανού, προς ανακάλυψη μυστικών θέσεων καινούριων άστρων.

έτσι απλά να βρίσκεται

Μη βλέπεις που δε γράφω... Μιλάω πολύ τελευταία, γι αυτό. Πολύ περισσότερο απ'ότι παλιά, κατάλαβες δηλαδή..

Ζω ανάμεσα σε ψυχώσεις και ψυχαναγκασμούς. Δεν ξέρω αν έτσι τα λένε στα σοβαρά ή σφάλω ονομάζοντας τρελό κάποιον απλά παράταιρο. Επίσης -και πάλι μιλώντας- κατέληξα πως δεν είναι πρόβλημα του παράξενου που είναι τέτοιος, είναι πρόβλημα του αυστηρά οριοθετημένου πλαισίου στο οποίο αυτός δρα. ζει. Γιατί ζεις και χωρίς να δρας. Έχεις μεν την ευθύνη της κατασκευής σου, αλλά τα υλικά που χρησιμοποιείς και κυρίως ο τρόπος που έμαθες να μαστορεύεις αποκτήθηκαν ερήμην σου. Και για να μην πολυλογώ, πιθανολογώ πως δεν υπάρχουν μεγάλοι, απροσδόκητοι έρωτες όπως στις ταινίες, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει μεγάλη υπομονή. Αν δηλαδή είχες υπομονή δεν θα κουραζόσουν με μια 90ωρη ταινία (μικρού μήκους) που θα εξηγούσε ρεαλιστικά πως ερωτεύονται οι άνθρωποι, αλλά επειδή ακριβώς δεν έχεις καθόλου τέτοια υπομονή, οι ταινίες κρατούν πολύ λίγο και για να μπορέσουν να αποδώσουν τα σπουδαία συναισθήματα χρησιμοποιούν τη σύμβαση πως οι ήρωες μπορούν να ερωτεύονται σε δευτερόλεπτα. Κι αυτή η οικονομία χρόνου (και φιλμ) έχει μεταφραστεί από τους αδαείς ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό και υπαρκτό ταυτόχρονα ιδανικό. Κάπως έτσι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να μην ερωτεύονται ποτέ.

Γιατί -νιώσε- όλοι γουστάρουμε όλους. Αλλά αγαπάμε αυτούς που δεν εμπόδισαν την κατασκευή μας. Αυτούς που στάθηκαν ιδανικά τελάρα για να ζωγραφίσουμε πάνω τις προτεραιότητές με μάτια μύτη στόμα. Τώρα έξυπνε πες. Τι τον θες τον έρωτα ενός τελάρου;

Αν παρατηρήσεις τις άλλες μορφές σχέσεων που συνάπτουν οι άνθρωποι, θα καταλάβεις ότι -εφόσον δεν τίθεται θέμα επιβίωσης- θέλουν τον χρόνο τους. Εκτός αν έχεις τη διπλανή στο θρανίο που σου είπε θες να γίνουμε οι καλύτερες φίλες; ακόμα φίλη σου. Εντάξει, επειδή εμείς τιμάμε τα παιδικά μας χρόνια, εννοείται πως την έχουμε ακόμα φίλη. Αλλά εκείνες που λες σχέσεις αδελφικές πέρασαν (τουλάχιστον αυτές που εμείς θυμόμαστε) από βασανιστήρια. Πολέμους και τσακωμούς και κλάματα και γδαρσίματα. Έτσι μάθαμε ν'αγαπιόμαστε.

Δεν ξέρω αν μάθαμε με το λάθος τρόπο, αλλά μη μου ζητάς να σου πω σ'αγαπώ αν δεν με γρατζουνίσεις πρώτα. Μην ζητάς να μείνω για πάντα εδώ αν δεν μου δώσεις τη χαρά να σου γυρίσω την πλάτη. Μην, αν δεν μ αφήσεις να παίξω από την αρχή και το κρυφτό και το κυνηγητό.

Και είναι το ίδιο όταν λέω πως (μπορεί και να) είσαι ο καλύτερός μου φίλος, με το (μπορεί και να γίνεις αν δεν) είσαι ο άντρας της (μέχρι τώρα) ζωής μου.

δεν είναι παρά ημερολόγιο τελικά

Μάρτης από σήμερα. Απομένουν 20 μερόνυχτα για την εαρινή ισημερία.
Πάνω από το κεφάλι μου έχω τις 4 εποχές του Arcimboldo σε καρτ ποστάλ αγορασμένες από το Λούβρο, και μόλις αναποδογύρισα τον χειμώνα. Κομμάτια να γίνει. Ν'αφήσει μόνο τα λεμόνια του.

Σήμερα ο γιατρός μου επεσήμανε πως το αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο πάσχω απ'τα 12, έχει πιθανώς σχέση με ενδεχόμενες αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αναρωτήθηκε εντόνως. Καμία σχέση δεν έχει, απήντησα. Δεν έχω τέτοιες, λίγη κυκλοθυμία μόνο, κι αυτή τις καλές μέρες την εξαντλώ όλη στην δύσκολη επιλογή ανάμεσα στο γάλα καοτόνικ ή τον χυμό τρία εσπεριδοειδή. Μπορεί να έχει ωστόσο σχέση με τους αυτοκαταστροφικούς που ερωτεύομαι.

Α να τος πάλι ο έρωτας. Σε αγνοώ και συνεχίζω.

Εντέλει, εμείς θέλουμε την ελευθερία για όλους, για μας και για τους φίλους μας, όπως για τους αντιπάλους μας και τους εχθρούς μας. Ελευθερία στοχασμού και προπαγάνδισης της σκέψης μας, ελευθερία εργασίας και οργάνωσης της ζωής μας όπως μας ευχαριστεί. Όχι ελευθερία, εννοείται -και παρακαλούνται οι κομμουνιστές να μην παρερμηνεύουν- για την κατάργηση της ελευθερίας και εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.

(στον Πατέρα μου, κομμουνιστή εργάτη)

love on the barricades

και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ'τον άλλο.
γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος τρόπος να γνωριστούν.
γιατί οι άνθρωποι -σύντροφε- ζουν απ'τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

ΕΜΜΕ

ο μήνας της Αποκριάς

Αυτές τις Απόκριες τίποτα άλλο δεν ζήταγα από τη μαμά μου να μου πάρει, παρά μια στολή κουκουλοφόρου. Σε κάποιο άλλο σημειωματάριο, μιας άλλης ηλικίας, είχα τότε πει πως τους κουκουλοφόρους τους προτιμώ από τους κουκουλοφλώρους για την αισθητική και το εκλεπτυσμένο γούστο τους. Είχα τότε βρεθεί -αγουροξυπνημένη ακόμα, κι ας είχαν περάσει 5 χρόνια από το '3- σε ένα φλεγόμενο αστικό τοπίο, experimental μουσικής αν έπρεπε να διαλέξω soundtrack, αλλά στην πραγματικότητα σπαραχτικών ήχων, ατόφιων της γης. Είχε μια πρωτογενή φυσικότητα, αρχέγονης εξύμνησης της οργής και μια τεχνητή μορφή εκφραστικότητας, κανόνων εναρμονισμένων με τον χρόνο και το χώρο του.

Πάντως ποτέ δεν πληγώθηκαν τα μάτια μου από τα καπνισμένα μπετά.

Η γοητεία της οργής δεν είναι το επιχείρημά μου. Εκφράζεται από μόνη της, αυτόματα κι αντανακλαστικά, εκείνη η υποτιμημένη μου δεξιότητα που λέγεται "κοινή λογική". Που τοποθετεί στη λίστα με τα θεάματα που πληγώνουν το βλέμμα χιλιάδες άλλα, προτού καταλήξει στο σινεμά της Σταδίου. Και τέλοσπαντων, δεν θα κάνω εγώ μάθημα προτεραιοτήτων. Μόνο μια παρατήρηση για όσους απελπίστηκαν με τα καμμένα κτίρια (και για όσους αστείους βρέθηκαν με κεράκι έξω απτο Αττικόν), είναι τρομερό να κλαίγεσαι για τη συνήθεια που χάνεται και να μην πάει καν ο νους σου -έτσι για να κατασκευάζεις τα επιχειρήματά σου- να αναρωτηθείς ποιος κινδυνεύει πραγματικά μέσα σε μια νύχτα αναστάτωσης και φωτιάς. (Οι άστεγοι, τα αδέσποτα, οι λιγοστές νερατζιές κι ο καταχωνιασμένος συντηρητισμός σου.)

Έπειτα τα γεγονότα τρέχουν και δεν μπήκες στο μεταμαρξιστής-καταστασιακός τελεία μπλογκσποτ -μαζί μιλάμε. Το γράφω όμως αυτό σαν υστερόγραφο σε ό,τι διάβασα στις σελίδες του καθένα γιατί η βία που με ενοχλεί δεν είναι αυτή που ξεβολεύει τον κόσμο. Μια λίστα αχανή μπορώ να γράψω με όσα οργιαστικά διασαλεύουν την ανάγκη μου για λευτεριά, έστω για απαλλαγή. Αλλά δεν θα την αναρτήσω εδώ, θα ήθελα να τελειώσω το ποστ χωρίς τη ρετσινιά του ανθρωπιστή μα όσο γίνεται κυνικά.


Η Κυριακή ήταν λοιπόν πετυχημένη γιατί μάζεψε τον κόσμο έξω στο δρόμο, τον κράτησε στα οδοφράγματα παρά την σφοδρότητα των αστυνομικών επιθέσεων και τέλος, απέδειξε τον αυθορμητισμό του. Κατά τ'άλλα φώτισε την ήττα των συνδικάτων, απέτυχε στην κύρια στόχευση, τελείωσε πριν τη Δευτέρα. Και η βία της διοχετεύτηκε ίσως σε κείνα τα σημεία που τρέφουν τις ματαιοδοξίες των βίαιων: κατασπαταλήθηκε κοινώς.


Μας μένει όμως η ζύμωση. Που πλανάται στον αέρα του κέντρου της πόλης σαν φυσικό επακόλουθο της γιορτής και ρουφιέται μαζί με το δακρυγόνο. Αυτό συνέβη σε μερικούς αυτήκοους κι αυτόπτες που γυρνώντας σπίτι μπορούσαν πια ανενόχλητοι να αποσυνθέσουν την μιντιακή κατασκευή. Και ύστερα να κάτσουν στο πιάνο και να συνθέσουν τη μουσική μιας κάποιας εξέγερσης.


Καμία πολιτική τοποθέτηση. Μονάχα υπαρξιακά σκεπτόμενη, θέτοντας το ερώτημα ανάμεσα σε ποστς από καρδούλες και χάχανα αυτού του μπλογκ, λέω πως είναι πράγμα εγωιστικό να φλέγεσαι μόνος σου στις εσωτερικές σου πυρκαγιές των προσωπικών σου βασάνων. Δεν υπάρχουν βάσανα που να μην είναι συλλογικά. Ούτε κρύο αν του βάλεις φωτιά.


Θα΄θελα λίγο δυναμίτη, θα΄θελα μια έκρηξη που να σκορπίσει τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας. 
Ν.Καρούζος

το γράμμα που διάβασαν τρεις, κι ένας εκείνος, τέσσερις.

Το βρήκα στον υπολογιστή μου "τυχαία". Μετά από 14 σελίδες επί 2-3 φορές στο κλέβω και στο βάζω εδώ. Κρατάω μόνο τις υπογραμμίσεις μου. Για να σε βασανίσω λίγο λιγότερο. Για να θυμάσαι πάντα πως δεν είμαστε παρά ένα με τη μάζα. (και πως σ αγαπώ, ω! μα πόσο σ αγαπώ)

Εγώ στο παρίσι θυμάμαι 2 ερωτευμένους ανθρώπους... που ήταν τα πάντα ο ένας για τον άλλον... 

Είχες φτάσει μάλιστα στο σημείο κάποια στιγμή να μου πεις ότι με αγαπάς πιο πολύ και από τη μουσική... 

Τωρα εχω καταντησει να ζηλευω και τη μουσικη και το πιανο... Το πιανο χαιδευεις, το πιανο βλεπεις στον υπνο σου... Το πιανο το πιανο το πιανο... Ποτε δε σου ειπα οτι θελω να μπω αναμεσα στη σχεση σου με αυτο..

Σκέφτομαι ότι θα φύγω στην αγγλία και μου κόβεται η ανάσα...

Δεν περνάω καλά μακρυά σου..

Μην πέφτεις τόσο χαμηλά στα ματια μου δεν το θέλω... Δε μου αρέσει και δεν αξίζει.. Πριν φύγεις για τα κύθηρα λέγαμε για την εκδρομή που θα πάμε.. Μου είπες μάλιστα να πάμε και ελεύθερο και να κάνουμε έρωτα στη θάλασσα...

Τόσο ελαφρά κάνεις κάτι που ξέρεις το πόσο πόνο θα μου προκαλέσει.

Κάθε φορά λέω δεν μπορεί να συμβεί κάτι άλλο... Δεν μπορεί να με πληγώσεις παραπάνω... Και όμως πάντα εκπλήσσομαι...

Λες και είμαι κάποιος τυχάρπαστος που απλά πέρασα από τη ζωή σου...

Θα σε έχω ενοχλήσει τόσο πολύ μέχρι τις 16 σεπτεμβρίου που θα σου φανεί τουλάχιστον ανακουφιστικό το ότι θα φύγω....

Μην ανησυχείς, όταν θα φύγω στην Αγγλία θα πεις ένα μεγάλο ουφ ανακούφισης... Αλλά συγνώμη που μένουν ακόμα 2 μήνες παρά 2 μέρες... Θα πρέπει να το υποστείς. Ξέρεις κάτι, είσαι πολύ γελοίος.

Απλά παίρνω την απόσταση μου και σου αφήνω το χώρο σου. Δεν είναι κάτι μεγαλειώδες αυτό που κάνω. Αλλά είναι κάτι ειλικρινές.

Αν μπορείς άκουσε αυτό το τραγούδι... Συγνώμη αν σε αναγκάζω να υποστείς τις μουσικές μου επιλογές απλά αυτό το τραγούδι με ακολουθεί τους τελευταίους μήνες και θα ήθελα να το ακούσεις...

Εντάξει ματάκια μου, μπορείς να ζήσεις μακρυά μου... Το κατάλαβα... Είμαι όμως διαθέσιμος για να με εκμεταλλευτείς και άλλο όσο θες... Σε αφήνω... Κάντο...

Είσαι ήρεμος τουλάχιστον εκεί που είσαι? Εγώ αυτό θέλω

Γιατί τώρα δε νομίζω ότι αισθάνεσαι τίποτα άλλο παρά πίεση από μένα... Αυτό θες να αισθανθείς...

Μόλις γύρισα σπίτι... Είναι 4 το πρωί...Είναι σπουδαίο πράγμα οι φίλοι

Απλά ξέρεις κάτι, είναι κάτι στιγμές που αισθάνομαι τόσο πολύ την ανάγκη να κάνουμε έρωτα...

Μάλλον ο έρωτας μας ήταν μικρός. Και κοντός. Αλλά σίγουρα όχι άσχημος

Σου εύχομαι να βρεις κάποιον που θα ακούει καλύτερη μουσική από τη δικιά μου..

Σε είδα στο ζου και ήμουν χάλια... Και εσύ το έβλεπες.. Και καταλάβαινες γιατί... Έβλεπα την ευτυχία μου τόσο κοντά και δεν με άφηνες να την αγγίξω... Σε έβλεπα και καταλάβαινα το πόσο πολύ σε θέλω..

Ξέχασες ποιος είμαι εγω... Ξέχασες πώς ήμαστε κάποτε... Σε ξέρω τόσο καλά... Με ξέρεις τόσο καλά....

Δεν έχω πια καμία αρμοδιότητα σε σχέση με εσένα... Κανένα λόγο πάνω σου... Αλλά εις μνήμην πάρε μία συμβουλή... Μη χαραμιστείς... Μη χαραμίσεις ούτε το μυαλό σου, ούτε το σώμα σου, ούτε την ψυχή σου... Δεν ξέρω αν αυτά τα 3 κοστίζουν ακριβά αλλά για μένα αυτά τα 3 συνθέτουν κάτι που αγαπώ πραγματικά. Κάτι που θα ήθελα για πάντα κοντά μου...

Πόσα πράγματα έλεγες κάποτε... Πόσα πολλά... Αλλά όπως λες και εσύ... φασόλια... τα ζήταγε η στιγμή φαίνεται...

''είσαι τα πάντα για μένα, τίποτα λιγότερο''  Είναι 27 Αυγούστου... Τη γαμάω την αξιοπρέπει για σένα.. Θα έρθεις στην Αγγλία μόνο αν μπορέσω να διατηρήσω το φιλικό επίπεδο στη σχέση μας... Είσαι έως και άρρωστα παράλογος... Καληνύχτα.

Ίσως κάποτε διαβάζεις αυτό το γράμμα και γελάς. Είσαι η ευτυχία μου. Είσαι τα μάτια μου και η αναπνοή μου. Ελπίζω να είσαι εντάξει με τη ζωή σου. Να σε γεμίζουν όλα τα άλλα που κάνεις και να κουκουλώσεις καλά κάθε σου συναίσθημα. Αλλά να θυμάσαι το εξής. Έχουμε περάσει τόσο δύσκολα οι 2 μας... Τόσες δύσκολες στιγμές που όλο αυτό που συμβαίνει σίγουρα δεν είναι το δυσκολότερο... Για μένα τουλάχιστον... Σε αγαπάω... Πάντα... Αλλά δε φαντάζεσαι πόσο πονάω που έχουμε να φιληθούμε από τις 26 ιουλίου...

Συγνώμη για τα λάθη που θα έχει το γράμμα.. Συντακτικά και ορθογραφικά… Αλλά ό,τι γράφω δεν το ξαναδιαβάζω…

Όποιος δεν αντέχει φεύγει... Όποιος φεύγει,έφυγε...

δεν θα με γνωρίσεις θα με δεις, είμαι κυνηγός

nothin'

-"What i like best doing is Nothing"
-"How do you do nothing?" asked Pooh after he had wondered for a long time.
-"Well. it is when people call out at you just as you are going off to do it, "what are you going to do Christopher Robin?" and you say "Oh, nothing" and then you go and do it.
It means just going alone listening to all the things you can't hear and not bothering."
-"Oh!" said Pooh

-A.A. Milne, Winnie the Pooh

παρένθεση

(δεν θυμάμαι κανένα αγόρι να μου είπε ποτέ τίποτα που άξιζε να σημειώσω.
θυμάμαι βέβαια όλα αυτά που έλεγαν σε όσες δεν ήμουν εγώ.

ωστόσο μία φορά, ένας, είπε κάτι. Είπε αυτό.
Πάει καιρός από τότε -ένας χειμώνας μακριά και μιας ώρας διαφορά με το ρολόι. Τον είχα ξεχάσει έλεγα. Ελπίζω να είναι καλά και να μην τριγυρνάει μόνος του στις όχθες του Σηκουάνα.)

κόποι and paste

Το πρόβλημα λοιπόν της εποχής δεν είναι ένα φιλί με γεύση χαλασμένου σύκου μιας 16χρονης στάρλετ του προαυλίου. Ενώ αυτό θα έπρεπε να ήταν, αν θέλετε την γνώμη μου.
Ήμουν στη δουλειά, καθότι κλόουν κάποιες νύχτες, και πληρώθηκα 580 λεφτά για ένα τρίωρο ξέφρενης διασκέδασης του κόσμου και μιας μικρούλας 2 χρονών που δεν καταλάβαινε το λόγο αλλά πάντως χόρτασε αγκαλιά με την χιονάτη που θα της την έδινε και τσάμπα εδώ που τα λέμε. Σε ένα σπίτι πάνω στο λόφο, μετά αφού τελείωσα έκανα με τον γαλάζιο πρίγκιπα ένα τσιγάρο στριφτό κερασμένο, στο αμάξι, λίγο πριν βυθιστώ κατάκοπη στην αγκαλιά μιας υπόλοιπης νύχτας που δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική με ένα παράλυτο χέρι σε γάντι, 47 λεφτά νυχτοκάματο και κάτι ακόμα.

Αργότερα κοίταξα λίγο πάλι αυτό (εξαιρετικό) για να επαναπροσδιορίσω θεμελιώδη ζητήματα που σκέφτομαι πάντα το βράδυ πριν κοιμηθώ, από μια καλοσυνάτη κι αφελή σκοπιά και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως είμαι άεργη. Αλλά αυτό επιτρέψτε μου είναι δικό μου πρόβλημα, καθαρά δικής μου τοποθέτησης στον χρόνο -εγώ τον χάνω τον καιρό μου γιατί μπορώ. Η ανεργία όμως είναι άλλο. Η ανεργία δεν είναι επιλογή, είναι περίπου υποχρέωση αν θέλω να απολαμβάνω τα οφέλη αυτού του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια ταυτότητα που επιβάλλεται, ανάλογη με εκείνη του μετανάστη για παράδειγμα, το να είσαι άνεργος -ή εργαζόμενος στη μαύρη εργασία- είναι ένα στάδιο της ζωής (η και ΟΛΗ η ζωη) που μοιάζει αναγκαίο ενώ παράλληλα η αναγκαιότητα αυτή καθορίζει μια σωρεία άλλων πραγμάτων, όπως τον εξαναγκασμό της πώλησης της παραγωγικότητας σε μια δουλειά που φαίνεται δελεαστική βάση του ευρέως αποδεκτού κριτηρίου της εποχής "το μη χείρον, βέλτιστον".

καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει την ίδια τη μίζερη πραγματικότητα της ανεργίας. Το προσωπικό αίσθημα ματαίωσης που επιφέρει η καταφυγή στα βοηθήματα των συγγενών ή των «τυχερών» φίλων που έχουν δουλειά. Τα βιογραφικά που στέλνονται από ρουτίνα, αφού «δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Τα ενοίκια που καθυστερούνται και απειλούν με έξωση ή τους κομμένους λογαριασμούς. Τους φίλους μας που αναζητούν μια διέξοδο κάπου πιο βορειοευρωπαϊκά και τις οικογένειες μεταναστών που δεν έχουν που να πάνε. Το κλείσιμο στο σπίτι και την απώλεια προσωπικής και κοινωνικής ζωής που επιφέρει. Το αίσθημα έλλειψης προοπτικής, νοήματος, δημιουργικότητας και ανεξαρτησίας στο παρόν και στο μέλλον μας που δημιουργεί η μακροχρόνια ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια.

Στην ανεργία πάντα καθρεφτιζόταν η πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας. Σήμερα που επιχειρείται μια εκτεταμένη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκτεταμένη ανεργία αποτελεί το αποτελεσματικότερο όπλο για να αποδεχτούμε δουλειές υποτιμημένες, μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά και όλο το καινούριο νομικό οπλοστάσιο της αναδιαρθρωμένης αγοράς εργασίας. Η τρομοκρατία της ανεργίας αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα για να αποδεχτούμε την εργοδοτική τρομοκρατία π.χ. της απόλυσης χωρίς αποζημίωση τον πρώτο χρόνο εργασίας. Γι’ αυτό και το να οργανωθούμε συλλογικά ως άνεργοι αποδεικνύεται δυο φορές δυσκολότερο, όταν δεν έχουμε προσπαθήσει κάτι τέτοιο ως εργαζόμενοι. Ή αλλιώς, η οργάνωση των ανέργων δεν μπορεί παρά να αποτελεί οργανικό κομμάτι των σύγχρονων εργατικών αγώνων…

Αυτό που μας λείπει δεν είναι ούτε τα σωστά αιτήματα, ούτε οι κατάλληλες μορφές οργάνωσης. Μας λείπει η δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας για να παλέψουμε. Για να ανακαλύψουμε αυτή τη συλλογική δύναμη χρειάζεται να συναντηθούμε και να γνωριστούμε γύρω από χώρους εργασίας και έξω από τις ουρές των ΟΑΕΔ, σε δρόμους και γειτονιές, έτσι ώστε να βάλουμε μπροστά τις διεκδικήσεις μας, αναζητώντας παράλληλα πρακτικές λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης που μας δημιουργεί η ανεργία. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για ταμείο ανεργίας για όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας, και παράλληλα να απαιτήσουμε δωρεάν ή σε συμβολική τιμή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης, από super market ή να αποτρέψουμε εξώσεις και κοψίματα βασικών ειδών επιβίωσης (π.χ. νερό, ρεύμα, μεταφορές). Δεν υπάρχουν σίγουρα μαγικοί τρόποι ικανοποίησης των αιτημάτων μας και επίλυσης των προβλημάτων μας, υπάρχει μόνο η καπιταλιστική πραγματικότητα που ή την δέχεσαι ως άτομο ή την αντιπαλεύεις ως κοινότητα.

(κείμενο της συνέλευσης ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ 15/12/2011 http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/12/1512-1800.html#more )


πάντα ο δρόμος.

επειδή κοντεύεις καλοκαίρι! (Λήμνος όπως ΑΕΚ, όπως σπιτάκι από καλάμια, όπως αχινοί και φέτα με καρπούζι)

"Στο χρώμα το καλοκαίρι είναι μελιά. Νησί θηλυκό γεμάτο γλυκές καμπύλες. Η Λήμνος είναι μια ζεστή αμμουδιά βγαλμένη από παιδικά χρόνια. Μια πατημασιά μέσα στα ξερά στάχυα. Η μελανή κηλίδα της κουρούνας πάνω στη συκιά. Ένα καλογερίστικο μαντρί πολιορκημένο από το αφράτο κοκκινόχωμα. Μια βυθισμένη πολιτεία του Ομήρου στους Μέθωνες. Ένας κεχαγιάς ζωγραφισμένος από τον Θεόφιλο. Ένα ποτήρι παγωμένο κρασί μεσημέρι στον Κότσινα. Είναι η χρυσαφιά λίρα της ζύμης για τα φλομάρια. Ένα θέατρο από ροδοκίτρινη πέτρα ανάμεσα σε ρόκες. Μια πελώρια αμμουδιά χαμένη μέσα στα βουνά. Είναι τα κουρεμένα κεφάλια στην καρότσα ενός ΡΕΟ στο δρόμο έξω από την Ατσική. Είναι οι μνήμες των εξόριστων στο Κοντοπούλι και στον Αη Στράτη. Είναι η φωτιά του Ηφαίστου που κάνει νόστιμο το μελίχλωρο, που φουσκώνει τις χρυσές ρώγες των σταφυλιών, που πρασινίζει τα νερά στο Παρθενόμιτο, που κάνει εντελώς ονειρικά τα δειλινά μπροστά στον ιερό κώνο του Άθωνα."

(Αντώνης Ιορδάνογλου, περιοδικό PASSPORT, Σεπτέμβριος 2005)

εμένα η Λήμνος είναι η γιαγιά μου και το παραμύθι από το παλιό της αναγνωστικό του δημοτικού στα 1920, που ξεκινά: "η καλοσύνη είπ'η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη, όλα στον κόσμο χάνονται μόνη απομένει κεινη"

διαβάσματα μιας μέρας

Απ'ότι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη

Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει

(Ερωτόκριτος, Βιτσέντζου Κορνάρου, 17ος αιώνας )

Καλλίμαχος

Σιχαίνομαι το ποίημα το μεγάλο, ούτε μ'αρέσει

η δημοσιά που οδηγεί πολλούς εδώ κι εκεί

μισώ αυτόν που για έρωτα με όλους τρέχει, κι ούτε 

πίνω από βρύση, τα κοινά μ'αηδιάζουν όλα.

Ναι, Λυσανία, είσαι όμορφος, είσαι όμορφος---μα πριν

το πει καθάρια η ηχώ, λέει κάποιος: "Άλλος τον έχει!"

(μεταξύ 310-240 π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Ζηνόδοτος

Ποιος γλύπτης πήγε κι έστησε τον Έρωτα στην κρήνη;

Δεν ήξερε πως με νερό τούτη η φωτιά δεν σβήνει;

(μεταξύ 325-260 π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Σαπφώ

Ωσάν το μήλο το γλυκό που κοκκινίζει

στο πιο ψηλό κλαδί, στην άκρη επάνω.

-Μην το ξεχάσαν αυτοί που κοβαν τα μήλα;

-Δεν τον ξεχάσαν, μα δεν φτάνουν να το κόψουν.

(μεταξύ 630-570π.Χ. Στο Εντευκτήριο, Ντίνου Χριστιανόπουλου)

Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως αν κοιτάξω τον ήλιο ώρες ολόκληρες, τα μάτια μου θα γίνουν μπλε.

(Ξαβιέ Ντυρενζέ, Μέρες ολόκληρες, Νύχτες ολόκληρες)

Στη νέα παραλία

Ο νεαρός που με πλησίασε

μου ΄κάνε προπαγάνδα για το Μάο

αλλ'όταν φτάσαμε στο πιο λεπτό μας ζήτημα

ήταν ξεκάθαρος: "είμαι του Μάο, βέβαια, αλλά

όταν εγώ γαμάω, θέλω λεφτά"

"Έτσι βουλιάξατε την επανάσταση"

του απάντησα πικρόχολα

κι εξαφανίστηκα.

(Ντίνος Χριστιανόπουλος, Παράξενο που βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει)

Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει

Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.

ωχρά

ωχρά μορφή στον καθρέφτη μου.

η μη ανάρτηση

αυτό είναι άλλωστε ένα μη χαρτί.
και το χρησιμοποιώ για να μη γράφω τα μύχια.
μήπως και τα διαβάσω ξανά μετά από χρόνια και με πιάσουν τα γέλια.
μισή χαρά αυτή και μισή όταν ξέρω πως τα διαβάζει Aυτή.
μη φύγεις/μισό λεπτό/μυ-θε.

μη μου μείνεις στη μι.











να'ρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο

έρωτας στην ομόνοια

Την πλησίαζε τρεκλίζοντας την ώρα που εκείνη έβαζε βιαστικά το πορτοφόλι στην τσάντα της.

Μπάταρε από τη μια αλλά το κεφάλι του το έλεγχε απόλυτα και με ένα θα συμφωνούσαμε παιχνιδιάρικο τρόπο κάτι άρχισε να της ψελλίζει.

Ήταν αδύνατος φυσικά αλλά από το λιωμένο του φανελάκι χυνόταν πέρα από το είναι του και ένα ζευγάρι λαχταριστοί τρικέφαλοι και το είδος του λαιμού που αφήνει το μήλο του αδάμ να πείσει για τις προθέσεις του ατόμου να υποταχθεί σε κάθε παράνομη βουλή της γυναίκας. Ήταν ψηλός γιατί χαμήλωνε το βλέμμα του για να εστιάσει στο δικό της, πράσινα μάτια μεγάλα αμυγδαλωτά, και μαύρα μαλλιά ανακατεμένα χάιδευαν το μέτωπό του. Και χείλη λεπτά, καλοσχηματισμένα, με μια φυσική κλίση χαμόγελου, αντρίκια χείλη που μπέρδευαν τα λόγια τους:

"μήπως έχεις 50 λεπτά;" τη ρώτησε χαμηλόφωνα κι εκείνη αντιγύρισε

"50 λεπτά και 50 χρόνια"

 Ή κάτι τέτοιο.

Καζαμίας 2012 preview

(χειμώνας)

Καμία σχέση δεν έχω με τον αριθμό 12 κι ας είμαι αριθμολάγνος. Να μου πεις 23 να σου πω χίλια δυο παραδείγματα αλλά το 12 θα μπορούσε μόνο να μου φέρει το 3 στο μυαλό που εντάξει, είναι όσο να πεις ένα αξιοπρεπές νούμερο.

Φυσικά έριξα και μια προσεχτική ματιά στα ζώδια και χάρηκα πολύ με τις προβλέψεις, τις οποίες θεώρησα εξαιρετικά ακριβείς και εύστοχες, φτασμένες στην ουσία του αστρολογικού μου αποτυπώματος, τουλάχιστον πριν συνειδητοποιήσω πως τόση ώρα διάβαζα τον Αιγόκερω.

Και επειδή μετά βαρέθηκα να μάθω για τους Διδύμους, είπα, αντ' αυτού δεν ακούω Μελίνα Τανάγρη καλύτερα; Και άκουσα, και μου το αφιέρωσα ολοκληρωτικά γιατί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μου -κι ας ήμουν και δημοτικό- ένα λιοντάρι μου χε πει "ρίχνεις πίσω σου μελάνι και μπροστά σου απλωτές". Εκτός αν με είπε απλά σουπιά.

(άνοιξη)

Κοιμήθηκα το ξημέρωμα αλλά ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Αλλά δεν μπορείς να πεις πως όταν το ρολόι δείχνει 6 και μισή είναι ακόμα βράδυ. Σ'εκείνο που λέει πως όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη, θα αντιπαρατεθώ. Όχι για το χάραμα ούτε για τον στεναγμό, αλλά για τα χείλη. Στην πραγματικότητα είναι όμορφα και χαλαρά, καθόλου σφιγμένα. Έχουν την νοστιμάδα μιας άγουρης καλής μέρας. Την κράτησε αγκαλιά και την φίλησε για να της πει πως από δω και πέρα όλες οι μέρες όλων των χρόνων θα είναι έτσι μ'αυτούς τους δυο, γιατί ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου το κάνεις για τον υπόλοιπο αιώνα. Λίγο πιο μετά, ο στεναγμός. Να θυμηθώ να κοιτάξω τον ονειροκρίτη, στο γράμμα Σ και στο Λ και στο Α.

(καλοκαίρι)

Μπορεί οι περισσότερες από κείνες τις στιγμές που φοράς ψηλά παπούτσια να καταλήγουν φιάσκο, αλλά επιμένεις να τα φοράς κι ας τα βγάζεις όταν οδηγείς γιατί έχεις κι αμάξι με χαλασμένο σασμάν. Αυτό που μένει από εκείνη την πρωτοχρονιά είναι ό,τι κι από όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας. Τα κορίτσια στο αμάξι που μιλούν. Το αμάξι σαν καμπίνα χρονομηχανής που από τα παράθυρά της μπορείς να δεις τον Hunter Thompson να διαβάζει Kerouaq αλλά εσύ επιλέγεις να μείνεις μέσα κοιτάζοντας Εκείνη και όχι τον κόσμο έξω απ'τα παράθυρα, κρατώντας αυτά τα παράθυρα κλειστά για να αντηχούν οι φωνές σας δυνατότερα, να τρυπάνε το τύμπανο της Άλλης ενώ Αυτή θα γελάει γάργαρα εκκωφαντικά. Εκείνη, Αυτή και η Άλλη είναι ιστορία μεγάλη.

(φθινόπωρο)

Και αφού οι σοδειές πήγαν καλά, μπορείς να ξαποστάσεις τώρα καθαρίζοντας ένα λεμόνι. Το λεμόνι εμείς, πάππου προς πάππου, το τρώμε ολόκληρο, σαν φρούτο. Την ώρα που τα φύλλα πέφτουν εσύ ευχήσου να είσαι το σκουλίκι που θα τραφεί από το λίπασμα. Η πλάση μπορεί τώρα να είναι γλυκό του κουταλιού νεράτζι μπορει και κυδώνι. Την έχουμε τη συνταγή. Όλες τις συνταγές τις έχουμε. Ακόμα κι αυτές για τα καμμένα φαγητά. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, και αυτό το ξέρω γιατί εγώ πιστεύω στ'αστέρια είπαμε. Και όταν κάποιο πέφτει κάνω πάντα την ίδια ευχή: να γίνουν οι ευχές μου τρεις.

Γυρνώντας σπίτι το πρωί είδα το τελευταίο άστρο της Αθήνας να πέφτει. Έκανα μόνο την Τρίτη ευχή που άμα την πω δεν θα πιάσει.