Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

άτιτλο

ε λοιπόν οι άνθρωποι είναι μονογαμικά όντα. Ή πως η πολυγαμία τρέφει τα μονογαμικά συναισθήματα και τις ανασφάλειες. Και ο νέος, χαριτωμένος και εκδηλωτικός αναρχικός θα ήθελε πολύ να καλύψει την δική του ανικανότητα να δεχτεί την ήττα του, στις λέξεις η αναρχία είναι μια μεγάλη παρτούζα. Πόσο πολύ ήθελε ένα μοναδικό μάγουλο να το χαιδέψει με το πετάρισμα των βλεφάρων του.

Κατά τ'άλλα η συνέλευση καλά, μόνο πολιτική να κάνουμε παιδιά και όχι σεξ. Ο έρωτας σκοτώνει τις συνειδήσεις και τις καταλήψεις μας. Μου είπαν πως το στέκι έχει 15 γυναίκες και 2 άντρες και χάρηκα που δεν πετάχτηκε κάποιος να πει μα καλά πως τις προλαβαίνετε όλες; 15 γυναίκες, γι αυτό και η συνταγή για μολότοφ στον τοίχο. Το μπουκάλι της σαμπάνιας κάνει μεγαλύτερο νταβαντούρι.

Τώρα πονάνε οι γλουτοί μου από την σχεδόν καθημερινή προπόνηση. Προπονούμαι γενικά. Σε οτιδήποτε.  Ανάγω τη ζωή μου σε πρωτάθλημα. Σήμερα διαγωνίζομαι στο πως θα σκοτώσω τη βαρεμάρα και πέρασα από το μπλογκ μου για να της βάλω παγάκια μέσα στο σουτιέν μπας και ανατριχιάσει. Τα σκ είμαι πριγκίπισσα, το άλλο μπορεί να είμαι ο μπαζ(ο) λάιτγίαρ, πάντως μου δίνουν και 27ε για να γίνομαι ό,τι ήθελα από μικρή.

Διαβάζω πρόζες του Μπέκετ και κάνω πως γράφω έτσι.
Προσπαθώ να χώσω τον μπίρμπα στη δουλειά αλλά αντιστέκεται.
Ψάχνω για δουλειά, βράδυ. (λίγο αφότου έγραψα αυτό, πήρα τηλ σ ένα μπαρ στο παγκράτι, είπα παίρνω για την αγγελία, είπαν ότι ψάχνουν γυναίκες,ναι μα κι εγώ για την αγγελία παίρνω)
Κόβω τη φράτζα μου μόνη.
Σκέφτομαι πόσο σκατά μπορεί να (μην) είναι τα πράγματα ορισμένες φορές, ή ακόμα χειρότερα πόσο σκατά (δεν) μπορείς να τα δεις. Δεν θα πω εκείνο το χιλιοειπωμένο του μπέκετ, όταν είσαι μες στα σκατά ως το κεφάλι δεν σου μένει παρά να τραγουδήσεις, όχι, θα πω εκείνο το αμίμητο try again, fail again, fail better. Μπέκετ ξανά και για πάντα.


δεν αργεί η μέρα που θα αλλάξουμε τα ρολόγια μας για το θερινό ηλιοστάσιο.
(κι αλήθεια, αν ήσουν πράγματι χωμένος σε σκατένιο βούρκο, ποιο θα λέγες τραγούδι;)

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Το αμάξι της.

Πλέον ακούω αποκλειστικά ερασπορ στο αμάξι. Αργά το βράδυ έχει εκείνη την εκπομπή που αλλόκοτοι τύποι με βραχνή φωνή τηλεφωνούν στο σταθμό και κράζουν. Ξενυχτάνε μόνοι τους σε κάθε γωνιά της χώρας με το ραδιόφωνο αγκαλιά. Τους φαντάζομαι να καπνίζουν. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά είναι μέλη στην ίδια παράδοξη παρέα και μάλλον θα χαίρονταν να γνωρίζονται. Είμαι και γω ανάμεσά τους, όχι δεν είμαι μόνη μου, αλλά απολαμβάνω την συντροφιά τους γιατί είναι πιστή, και οι διαθέσεις τους τίμιες.

Κηφισίας.
Οδηγάω ευχάριστα το βράδυ. Οι δρόμοι είναι άδειοι, τα φώτα της πόλης χαϊδεύουν άτσαλα τον αμφιβληστροειδή και οι συνοδοιπόροι δεν προλαβαίνουν να διασταυρώσουν, για πολύ, βλέμματα στα φανάρια. Τραγουδάω ελεύθερα και φωναχτά, δεν σκοτίζομαι που μιλάω μόνη μου με τις ώρες, κανείς δεν προλαβαίνει να με δει και αν το κάνει, στα μαύρα βραδινά μου ρούχα το υποτιθέμενο χαντςφρι μου χάνεται.

Βασ. Σοφίας.
Κινούμαι στους δρόμους της πόλης το βράδυ και γυρνάω σπίτι κουρασμένη για να γράψω εδώ πως τσουλάνε οι ρόδες μου στην άσφαλτο. Τσουλάνε μουγκρίζοντας αλλά γοργά. Το αμάξι έχει τα προβληματάκια του (σασμάν) και η οδηγός του δεν έχει κανένα. Τα βρίσκει με τον εαυτό της τον συνοδηγό. 

Βουλιαγμένης.
Όταν ήταν μικρή (γίνεται όλο και πιο φανερό πως τα μικρά μου χρόνια είναι το μεγαλύτερό μου χάρισμα) έβλεπε συχνά στα όνειρά της πως πέταγε με ένα κόκκινο αμάξι. Ένα παλιό κόκκινο αμάξι που είχαν κάποτε οι δικοί της και που χώραγε και περίσσευε στο πίσω κάθισμα -ακόμα δεν είχε ούτε αδερφό- εκείνη και το μαξιλάρι της με τα κορδελάκια του. 

Κύπρου.
Μπορεί πια να μην πετάει αλλά γκαζώνει άμα θέλει. Σκαλίζει την επιφάνεια του τιμονιού με το νύχι της επίμονα, ανάλογα με την ένταση της σκέψης της. Δεν χάνεται σχεδόν ποτέ, αλλά όταν χάνεται δεν λυπάται καθόλου ακόμα κι αν έχει ξεμείνει (πάλι) με τη ρεζέρβα.

Παρκάρει. (με δυο κινήσεις)
Σιγαλιά στη γειτονιά και λίγα φώτα. Ρομαντικοί είναι πάντα οι κοιμισμένοι. Ονειρεύονται άλλωστε και ας το ξεχνάνε. Θα κάτσει λίγο στο αμάξι, θα κοιτάξει τα δέντρα πάνω από το κεφάλι της-αύριο πάλι τα πουλιά θα έχουν γεμίσει την οροφή γούρια. Αν μπορούσε να κοιμηθεί στο αμάξι θα το έκανε, και θα άκουγε όλη τη νύχτα ερασπορ. Το κλειδώνει και φεύγει και το αφήνει στη σκιά ενός δέντρου που το σκεπάζει με φυλλωσιά σαν αυτή της ιτιάς. Το αγαπάει το αμάξι της γιατί ξέρει τα πάντα γι αυτή. Πόσες νυχιές έχει το τιμόνι της, σε πόσα τραγούδια μπερδεύει τα λόγια, πόσα αγόρια έχει γνωρίσει, πόσα φευγιά της έχει επιτρέψει, σε πόσα αδιέξοδα έχει κάνει όπισθεν εγκαίρως και σε πόσα άλλα απλά πέρασε μέσα απ'τον τοίχο.



Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Αυτό το ιστολόγιο για να έχει αναγνώστες πρέπει να πάψει να ασχολείται με τις ερωτικές απογοητεύσεις της γράφουσας

Είχα πει δεν θα ξανάγραφα τίποτα για αυτόν και έτσι θα γίνει. Αυτή η πρόταση που διαβάζετε τώρα είναι η τελευταία που γράφεται για έναν νίκο ανάμεσα σε τόσους.

Πώς σκατά βγάζεις συμπεράσματα για τη ζωή; Βασικά πως θεωρητικοποιείς τον έρωτα. Πως βρίσκεις δηλαδή μέσα στην αναστάτωση που σου προκαλεί, τα στοιχεία εκείνα που είναι κοινά σε όλες τις εποχές, τους ανθρώπους και τους τόπους; Ώστε όταν τον χάσεις, να έχεις τη σοφία να πεις πως είναι ακόμα εδώ κι ας σου κρύβεται.

Εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω κι ας κοίταζα επίμονα τον έρωτα από το ύψος του πατώματος. Αλλά ας μην γελιόμαστε -είμαι μόνο 23.

Μέχρι να δω ξανά πώς είναι να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά
σκέφτομαι λίγο το σεξ που ξενυχτάει στην πόλη το βράδυ -καμιά φορά έως αργά, τόσο που προλαβαίνω να νυστάξω,
σκέφτομαι πως με τις φίλες μου καταντήσαμε σαν τις γκόμενες που κοροιδεύαμε αφιερώνοντας παραπάνω από τις μισές συζητήσεις μας στ αγόρια και σχεδόν προδώσαμε την αγάπη μας για το φαί,
και τελικά σκέφτομαι πως πέτυχα ένα από τα πράγματα που μου φαίνονταν σπουδαία, παράξενα και ακατόρθωτα όταν ήμουν μικρή
-μεγάλωσα.

όχι πως ψήλωσα πολύ από τότε, ούτε πως σταμάτησα να παίζω παιχνίδια, ούτε καν πως έμαθα επιτέλους να χάνω. Να κλέβω έμαθα.
την καρδιά σου έστω λίγο.