Το πρόβλημα λοιπόν της εποχής δεν είναι ένα φιλί με γεύση χαλασμένου σύκου μιας 16χρονης στάρλετ του προαυλίου. Ενώ αυτό θα έπρεπε να ήταν, αν θέλετε την γνώμη μου.
Ήμουν στη δουλειά, καθότι κλόουν κάποιες νύχτες, και πληρώθηκα 580 λεφτά για ένα τρίωρο ξέφρενης διασκέδασης του κόσμου και μιας μικρούλας 2 χρονών που δεν καταλάβαινε το λόγο αλλά πάντως χόρτασε αγκαλιά με την χιονάτη που θα της την έδινε και τσάμπα εδώ που τα λέμε. Σε ένα σπίτι πάνω στο λόφο, μετά αφού τελείωσα έκανα με τον γαλάζιο πρίγκιπα ένα τσιγάρο στριφτό κερασμένο, στο αμάξι, λίγο πριν βυθιστώ κατάκοπη στην αγκαλιά μιας υπόλοιπης νύχτας που δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική με ένα παράλυτο χέρι σε γάντι, 47 λεφτά νυχτοκάματο και κάτι ακόμα.
Αργότερα κοίταξα λίγο πάλι αυτό (εξαιρετικό) για να επαναπροσδιορίσω θεμελιώδη ζητήματα που σκέφτομαι πάντα το βράδυ πριν κοιμηθώ, από μια καλοσυνάτη κι αφελή σκοπιά και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως είμαι άεργη. Αλλά αυτό επιτρέψτε μου είναι δικό μου πρόβλημα, καθαρά δικής μου τοποθέτησης στον χρόνο -εγώ τον χάνω τον καιρό μου γιατί μπορώ. Η ανεργία όμως είναι άλλο. Η ανεργία δεν είναι επιλογή, είναι περίπου υποχρέωση αν θέλω να απολαμβάνω τα οφέλη αυτού του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια ταυτότητα που επιβάλλεται, ανάλογη με εκείνη του μετανάστη για παράδειγμα, το να είσαι άνεργος -ή εργαζόμενος στη μαύρη εργασία- είναι ένα στάδιο της ζωής (η και ΟΛΗ η ζωη) που μοιάζει αναγκαίο ενώ παράλληλα η αναγκαιότητα αυτή καθορίζει μια σωρεία άλλων πραγμάτων, όπως τον εξαναγκασμό της πώλησης της παραγωγικότητας σε μια δουλειά που φαίνεται δελεαστική βάση του ευρέως αποδεκτού κριτηρίου της εποχής "το μη χείρον, βέλτιστον".
καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει την ίδια τη μίζερη πραγματικότητα της ανεργίας. Το προσωπικό αίσθημα ματαίωσης που επιφέρει η καταφυγή στα βοηθήματα των συγγενών ή των «τυχερών» φίλων που έχουν δουλειά. Τα βιογραφικά που στέλνονται από ρουτίνα, αφού «δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Τα ενοίκια που καθυστερούνται και απειλούν με έξωση ή τους κομμένους λογαριασμούς. Τους φίλους μας που αναζητούν μια διέξοδο κάπου πιο βορειοευρωπαϊκά και τις οικογένειες μεταναστών που δεν έχουν που να πάνε. Το κλείσιμο στο σπίτι και την απώλεια προσωπικής και κοινωνικής ζωής που επιφέρει. Το αίσθημα έλλειψης προοπτικής, νοήματος, δημιουργικότητας και ανεξαρτησίας στο παρόν και στο μέλλον μας που δημιουργεί η μακροχρόνια ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια.
(κείμενο της συνέλευσης ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ 15/12/2011 http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/12/1512-1800.html#more )
πάντα ο δρόμος.
Ήμουν στη δουλειά, καθότι κλόουν κάποιες νύχτες, και πληρώθηκα 580 λεφτά για ένα τρίωρο ξέφρενης διασκέδασης του κόσμου και μιας μικρούλας 2 χρονών που δεν καταλάβαινε το λόγο αλλά πάντως χόρτασε αγκαλιά με την χιονάτη που θα της την έδινε και τσάμπα εδώ που τα λέμε. Σε ένα σπίτι πάνω στο λόφο, μετά αφού τελείωσα έκανα με τον γαλάζιο πρίγκιπα ένα τσιγάρο στριφτό κερασμένο, στο αμάξι, λίγο πριν βυθιστώ κατάκοπη στην αγκαλιά μιας υπόλοιπης νύχτας που δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική με ένα παράλυτο χέρι σε γάντι, 47 λεφτά νυχτοκάματο και κάτι ακόμα.
Αργότερα κοίταξα λίγο πάλι αυτό (εξαιρετικό) για να επαναπροσδιορίσω θεμελιώδη ζητήματα που σκέφτομαι πάντα το βράδυ πριν κοιμηθώ, από μια καλοσυνάτη κι αφελή σκοπιά και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως είμαι άεργη. Αλλά αυτό επιτρέψτε μου είναι δικό μου πρόβλημα, καθαρά δικής μου τοποθέτησης στον χρόνο -εγώ τον χάνω τον καιρό μου γιατί μπορώ. Η ανεργία όμως είναι άλλο. Η ανεργία δεν είναι επιλογή, είναι περίπου υποχρέωση αν θέλω να απολαμβάνω τα οφέλη αυτού του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια ταυτότητα που επιβάλλεται, ανάλογη με εκείνη του μετανάστη για παράδειγμα, το να είσαι άνεργος -ή εργαζόμενος στη μαύρη εργασία- είναι ένα στάδιο της ζωής (η και ΟΛΗ η ζωη) που μοιάζει αναγκαίο ενώ παράλληλα η αναγκαιότητα αυτή καθορίζει μια σωρεία άλλων πραγμάτων, όπως τον εξαναγκασμό της πώλησης της παραγωγικότητας σε μια δουλειά που φαίνεται δελεαστική βάση του ευρέως αποδεκτού κριτηρίου της εποχής "το μη χείρον, βέλτιστον".
καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει την ίδια τη μίζερη πραγματικότητα της ανεργίας. Το προσωπικό αίσθημα ματαίωσης που επιφέρει η καταφυγή στα βοηθήματα των συγγενών ή των «τυχερών» φίλων που έχουν δουλειά. Τα βιογραφικά που στέλνονται από ρουτίνα, αφού «δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Τα ενοίκια που καθυστερούνται και απειλούν με έξωση ή τους κομμένους λογαριασμούς. Τους φίλους μας που αναζητούν μια διέξοδο κάπου πιο βορειοευρωπαϊκά και τις οικογένειες μεταναστών που δεν έχουν που να πάνε. Το κλείσιμο στο σπίτι και την απώλεια προσωπικής και κοινωνικής ζωής που επιφέρει. Το αίσθημα έλλειψης προοπτικής, νοήματος, δημιουργικότητας και ανεξαρτησίας στο παρόν και στο μέλλον μας που δημιουργεί η μακροχρόνια ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια.
Στην ανεργία πάντα καθρεφτιζόταν η πραγματικότητα της μισθωτής εργασίας. Σήμερα που επιχειρείται μια εκτεταμένη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκτεταμένη ανεργία αποτελεί το αποτελεσματικότερο όπλο για να αποδεχτούμε δουλειές υποτιμημένες, μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά και όλο το καινούριο νομικό οπλοστάσιο της αναδιαρθρωμένης αγοράς εργασίας. Η τρομοκρατία της ανεργίας αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα για να αποδεχτούμε την εργοδοτική τρομοκρατία π.χ. της απόλυσης χωρίς αποζημίωση τον πρώτο χρόνο εργασίας. Γι’ αυτό και το να οργανωθούμε συλλογικά ως άνεργοι αποδεικνύεται δυο φορές δυσκολότερο, όταν δεν έχουμε προσπαθήσει κάτι τέτοιο ως εργαζόμενοι. Ή αλλιώς, η οργάνωση των ανέργων δεν μπορεί παρά να αποτελεί οργανικό κομμάτι των σύγχρονων εργατικών αγώνων…
Αυτό που μας λείπει δεν είναι ούτε τα σωστά αιτήματα, ούτε οι κατάλληλες μορφές οργάνωσης. Μας λείπει η δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας για να παλέψουμε. Για να ανακαλύψουμε αυτή τη συλλογική δύναμη χρειάζεται να συναντηθούμε και να γνωριστούμε γύρω από χώρους εργασίας και έξω από τις ουρές των ΟΑΕΔ, σε δρόμους και γειτονιές, έτσι ώστε να βάλουμε μπροστά τις διεκδικήσεις μας, αναζητώντας παράλληλα πρακτικές λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης που μας δημιουργεί η ανεργία. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για ταμείο ανεργίας για όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας, και παράλληλα να απαιτήσουμε δωρεάν ή σε συμβολική τιμή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης, από super market ή να αποτρέψουμε εξώσεις και κοψίματα βασικών ειδών επιβίωσης (π.χ. νερό, ρεύμα, μεταφορές). Δεν υπάρχουν σίγουρα μαγικοί τρόποι ικανοποίησης των αιτημάτων μας και επίλυσης των προβλημάτων μας, υπάρχει μόνο η καπιταλιστική πραγματικότητα που ή την δέχεσαι ως άτομο ή την αντιπαλεύεις ως κοινότητα.
(κείμενο της συνέλευσης ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ 15/12/2011 http://katalipsiesiea.blogspot.com/2011/12/1512-1800.html#more )
πάντα ο δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου