Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ραβασάκι του '51

Ο Σ.Χ. έκανε κάποτε ένα ρεπορτάζ για τον έρωτα στους τοίχους των Εξαρχείων. Μεταξύ άλλων ανέφερε και τον παρακάτω διάλογο:

(Στιχομυθία σε πεζόδρομο κάτω από την Καλλιδρομίου ανάμεσα σε ιδιοκτήτη κτιρίου και σε κρατούντες μαρκαδόρους. Τα αποσιωπητικά δηλώνουν τη σχετική αμηχανία. Τελικά η ποίηση όλα τα ξεπερνά... Εξάρχεια 2010)

"-...Χωράει εδώ;
- Ναι μια χαρά είναι...
-....
-Τι θα γράψετε παιδιά στον τοίχο;
-....
-Παρακαλώ;
-.....
-Ρωτώ τι θα γράψετε στον τοίχο γιατί είναι δικός μου
-...Θα γράψουμε ένα ποίημα.
-Τι ποίημα; Να ξέρω τι είναι και αν θα μ'αρέσει.
-Είναι ένα ποίημα του Τσε για τον έρωτα.
-Του Τσε;
-Ναι, είναι ένα γράμμα στην τότε αγαπημένη του.....
-Να το γράψετε τότε αλλά μη το γράψετε εδώ, δεν θα φαίνεται καλά. Εδώ στο μεγάλο κομμάτι να το γράψετε για να φαίνεται. Να το βλέπω και να χαίρομαι.
...
-Ευχαριστούμε...
-Εγώ ευχαριστώ, για την ποίηση....."


Λίγες μέρες πριν σε κάποια κινητοποίηση κι ενώ ας πούμε τα πρόσωπα ήταν ταλαιπωρημένα από τον δρόμο (μπορεί και να ήταν κι από αιτία πεζή όπως η νύστα αλλά ας υπονοήσουμε ηρωισμό) ένα κορίτσι σε κακά χάλια στράφηκε στον φίλο της: "ωχ, πως είναι τα μάτια μου;" κι εκείνος αφού έριξε μια σύντομη διερευνητική ματιά, ανασήκωσε τους ώμους και αυθόρμητα απάντησε: "πανέμορφα όπως πάντα".

Κι εκείνη που ο πρώτος άντρας που ερωτεύτηκε στη ζωή της ήταν ο Τσε, ανατρίχιασε λίγο στην σκέψη πως τα πιο ειλικρινή γλυκόλογα τα λένε μεταξύ τους οι φίλοι, σχεδόν ποτέ οι ερωτευμένοι.
Άλλωστε κι αν ακόμα το ραβασάκι για την Τσιτσίνα μείνει για πάντα στον τοίχο των Εξαρχείων,

ο Τσε τελικά παντρεύτηκε. Μιαν άλλη.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου