Αυτές τις Απόκριες τίποτα άλλο δεν ζήταγα από τη μαμά μου να μου πάρει, παρά μια στολή κουκουλοφόρου. Σε κάποιο άλλο σημειωματάριο, μιας άλλης ηλικίας, είχα τότε πει πως τους κουκουλοφόρους τους προτιμώ από τους κουκουλοφλώρους για την αισθητική και το εκλεπτυσμένο γούστο τους. Είχα τότε βρεθεί -αγουροξυπνημένη ακόμα, κι ας είχαν περάσει 5 χρόνια από το '3- σε ένα φλεγόμενο αστικό τοπίο, experimental μουσικής αν έπρεπε να διαλέξω soundtrack, αλλά στην πραγματικότητα σπαραχτικών ήχων, ατόφιων της γης. Είχε μια πρωτογενή φυσικότητα, αρχέγονης εξύμνησης της οργής και μια τεχνητή μορφή εκφραστικότητας, κανόνων εναρμονισμένων με τον χρόνο και το χώρο του.
Έπειτα τα γεγονότα τρέχουν και δεν μπήκες στο μεταμαρξιστής-καταστασιακός τελεία μπλογκσποτ -μαζί μιλάμε. Το γράφω όμως αυτό σαν υστερόγραφο σε ό,τι διάβασα στις σελίδες του καθένα γιατί η βία που με ενοχλεί δεν είναι αυτή που ξεβολεύει τον κόσμο. Μια λίστα αχανή μπορώ να γράψω με όσα οργιαστικά διασαλεύουν την ανάγκη μου για λευτεριά, έστω για απαλλαγή. Αλλά δεν θα την αναρτήσω εδώ, θα ήθελα να τελειώσω το ποστ χωρίς τη ρετσινιά του ανθρωπιστή μα όσο γίνεται κυνικά.
Η Κυριακή ήταν λοιπόν πετυχημένη γιατί μάζεψε τον κόσμο έξω στο δρόμο, τον κράτησε στα οδοφράγματα παρά την σφοδρότητα των αστυνομικών επιθέσεων και τέλος, απέδειξε τον αυθορμητισμό του. Κατά τ'άλλα φώτισε την ήττα των συνδικάτων, απέτυχε στην κύρια στόχευση, τελείωσε πριν τη Δευτέρα. Και η βία της διοχετεύτηκε ίσως σε κείνα τα σημεία που τρέφουν τις ματαιοδοξίες των βίαιων: κατασπαταλήθηκε κοινώς.
Μας μένει όμως η ζύμωση. Που πλανάται στον αέρα του κέντρου της πόλης σαν φυσικό επακόλουθο της γιορτής και ρουφιέται μαζί με το δακρυγόνο. Αυτό συνέβη σε μερικούς αυτήκοους κι αυτόπτες που γυρνώντας σπίτι μπορούσαν πια ανενόχλητοι να αποσυνθέσουν την μιντιακή κατασκευή. Και ύστερα να κάτσουν στο πιάνο και να συνθέσουν τη μουσική μιας κάποιας εξέγερσης.
Καμία πολιτική τοποθέτηση. Μονάχα υπαρξιακά σκεπτόμενη, θέτοντας το ερώτημα ανάμεσα σε ποστς από καρδούλες και χάχανα αυτού του μπλογκ, λέω πως είναι πράγμα εγωιστικό να φλέγεσαι μόνος σου στις εσωτερικές σου πυρκαγιές των προσωπικών σου βασάνων. Δεν υπάρχουν βάσανα που να μην είναι συλλογικά. Ούτε κρύο αν του βάλεις φωτιά.
Θα΄θελα λίγο δυναμίτη, θα΄θελα μια έκρηξη που να σκορπίσει τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.
Ν.Καρούζος
Πάντως ποτέ δεν πληγώθηκαν τα μάτια μου από τα καπνισμένα μπετά.
Η γοητεία της οργής δεν είναι το επιχείρημά μου. Εκφράζεται από μόνη της, αυτόματα κι αντανακλαστικά, εκείνη η υποτιμημένη μου δεξιότητα που λέγεται "κοινή λογική". Που τοποθετεί στη λίστα με τα θεάματα που πληγώνουν το βλέμμα χιλιάδες άλλα, προτού καταλήξει στο σινεμά της Σταδίου. Και τέλοσπαντων, δεν θα κάνω εγώ μάθημα προτεραιοτήτων. Μόνο μια παρατήρηση για όσους απελπίστηκαν με τα καμμένα κτίρια (και για όσους αστείους βρέθηκαν με κεράκι έξω απτο Αττικόν), είναι τρομερό να κλαίγεσαι για τη συνήθεια που χάνεται και να μην πάει καν ο νους σου -έτσι για να κατασκευάζεις τα επιχειρήματά σου- να αναρωτηθείς ποιος κινδυνεύει πραγματικά μέσα σε μια νύχτα αναστάτωσης και φωτιάς. (Οι άστεγοι, τα αδέσποτα, οι λιγοστές νερατζιές κι ο καταχωνιασμένος συντηρητισμός σου.)
Έπειτα τα γεγονότα τρέχουν και δεν μπήκες στο μεταμαρξιστής-καταστασιακός τελεία μπλογκσποτ -μαζί μιλάμε. Το γράφω όμως αυτό σαν υστερόγραφο σε ό,τι διάβασα στις σελίδες του καθένα γιατί η βία που με ενοχλεί δεν είναι αυτή που ξεβολεύει τον κόσμο. Μια λίστα αχανή μπορώ να γράψω με όσα οργιαστικά διασαλεύουν την ανάγκη μου για λευτεριά, έστω για απαλλαγή. Αλλά δεν θα την αναρτήσω εδώ, θα ήθελα να τελειώσω το ποστ χωρίς τη ρετσινιά του ανθρωπιστή μα όσο γίνεται κυνικά.
Η Κυριακή ήταν λοιπόν πετυχημένη γιατί μάζεψε τον κόσμο έξω στο δρόμο, τον κράτησε στα οδοφράγματα παρά την σφοδρότητα των αστυνομικών επιθέσεων και τέλος, απέδειξε τον αυθορμητισμό του. Κατά τ'άλλα φώτισε την ήττα των συνδικάτων, απέτυχε στην κύρια στόχευση, τελείωσε πριν τη Δευτέρα. Και η βία της διοχετεύτηκε ίσως σε κείνα τα σημεία που τρέφουν τις ματαιοδοξίες των βίαιων: κατασπαταλήθηκε κοινώς.
Μας μένει όμως η ζύμωση. Που πλανάται στον αέρα του κέντρου της πόλης σαν φυσικό επακόλουθο της γιορτής και ρουφιέται μαζί με το δακρυγόνο. Αυτό συνέβη σε μερικούς αυτήκοους κι αυτόπτες που γυρνώντας σπίτι μπορούσαν πια ανενόχλητοι να αποσυνθέσουν την μιντιακή κατασκευή. Και ύστερα να κάτσουν στο πιάνο και να συνθέσουν τη μουσική μιας κάποιας εξέγερσης.
Καμία πολιτική τοποθέτηση. Μονάχα υπαρξιακά σκεπτόμενη, θέτοντας το ερώτημα ανάμεσα σε ποστς από καρδούλες και χάχανα αυτού του μπλογκ, λέω πως είναι πράγμα εγωιστικό να φλέγεσαι μόνος σου στις εσωτερικές σου πυρκαγιές των προσωπικών σου βασάνων. Δεν υπάρχουν βάσανα που να μην είναι συλλογικά. Ούτε κρύο αν του βάλεις φωτιά.
Θα΄θελα λίγο δυναμίτη, θα΄θελα μια έκρηξη που να σκορπίσει τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.
Ν.Καρούζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου