Μη βλέπεις που δε γράφω... Μιλάω πολύ τελευταία, γι αυτό. Πολύ περισσότερο απ'ότι παλιά, κατάλαβες δηλαδή..
Ζω ανάμεσα σε ψυχώσεις και ψυχαναγκασμούς. Δεν ξέρω αν έτσι τα λένε στα σοβαρά ή σφάλω ονομάζοντας τρελό κάποιον απλά παράταιρο. Επίσης -και πάλι μιλώντας- κατέληξα πως δεν είναι πρόβλημα του παράξενου που είναι τέτοιος, είναι πρόβλημα του αυστηρά οριοθετημένου πλαισίου στο οποίο αυτός δρα. ζει. Γιατί ζεις και χωρίς να δρας. Έχεις μεν την ευθύνη της κατασκευής σου, αλλά τα υλικά που χρησιμοποιείς και κυρίως ο τρόπος που έμαθες να μαστορεύεις αποκτήθηκαν ερήμην σου. Και για να μην πολυλογώ, πιθανολογώ πως δεν υπάρχουν μεγάλοι, απροσδόκητοι έρωτες όπως στις ταινίες, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει μεγάλη υπομονή. Αν δηλαδή είχες υπομονή δεν θα κουραζόσουν με μια 90ωρη ταινία (μικρού μήκους) που θα εξηγούσε ρεαλιστικά πως ερωτεύονται οι άνθρωποι, αλλά επειδή ακριβώς δεν έχεις καθόλου τέτοια υπομονή, οι ταινίες κρατούν πολύ λίγο και για να μπορέσουν να αποδώσουν τα σπουδαία συναισθήματα χρησιμοποιούν τη σύμβαση πως οι ήρωες μπορούν να ερωτεύονται σε δευτερόλεπτα. Κι αυτή η οικονομία χρόνου (και φιλμ) έχει μεταφραστεί από τους αδαείς ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό και υπαρκτό ταυτόχρονα ιδανικό. Κάπως έτσι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να μην ερωτεύονται ποτέ.
Γιατί -νιώσε- όλοι γουστάρουμε όλους. Αλλά αγαπάμε αυτούς που δεν εμπόδισαν την κατασκευή μας. Αυτούς που στάθηκαν ιδανικά τελάρα για να ζωγραφίσουμε πάνω τις προτεραιότητές με μάτια μύτη στόμα. Τώρα έξυπνε πες. Τι τον θες τον έρωτα ενός τελάρου;
Αν παρατηρήσεις τις άλλες μορφές σχέσεων που συνάπτουν οι άνθρωποι, θα καταλάβεις ότι -εφόσον δεν τίθεται θέμα επιβίωσης- θέλουν τον χρόνο τους. Εκτός αν έχεις τη διπλανή στο θρανίο που σου είπε θες να γίνουμε οι καλύτερες φίλες; ακόμα φίλη σου. Εντάξει, επειδή εμείς τιμάμε τα παιδικά μας χρόνια, εννοείται πως την έχουμε ακόμα φίλη. Αλλά εκείνες που λες σχέσεις αδελφικές πέρασαν (τουλάχιστον αυτές που εμείς θυμόμαστε) από βασανιστήρια. Πολέμους και τσακωμούς και κλάματα και γδαρσίματα. Έτσι μάθαμε ν'αγαπιόμαστε.
Δεν ξέρω αν μάθαμε με το λάθος τρόπο, αλλά μη μου ζητάς να σου πω σ'αγαπώ αν δεν με γρατζουνίσεις πρώτα. Μην ζητάς να μείνω για πάντα εδώ αν δεν μου δώσεις τη χαρά να σου γυρίσω την πλάτη. Μην, αν δεν μ αφήσεις να παίξω από την αρχή και το κρυφτό και το κυνηγητό.
Και είναι το ίδιο όταν λέω πως (μπορεί και να) είσαι ο καλύτερός μου φίλος, με το (μπορεί και να γίνεις αν δεν) είσαι ο άντρας της (μέχρι τώρα) ζωής μου.
Ζω ανάμεσα σε ψυχώσεις και ψυχαναγκασμούς. Δεν ξέρω αν έτσι τα λένε στα σοβαρά ή σφάλω ονομάζοντας τρελό κάποιον απλά παράταιρο. Επίσης -και πάλι μιλώντας- κατέληξα πως δεν είναι πρόβλημα του παράξενου που είναι τέτοιος, είναι πρόβλημα του αυστηρά οριοθετημένου πλαισίου στο οποίο αυτός
Γιατί -νιώσε- όλοι γουστάρουμε όλους. Αλλά αγαπάμε αυτούς που δεν εμπόδισαν την κατασκευή μας. Αυτούς που στάθηκαν ιδανικά τελάρα για να ζωγραφίσουμε πάνω τις προτεραιότητές με μάτια μύτη στόμα. Τώρα έξυπνε πες. Τι τον θες τον έρωτα ενός τελάρου;
Αν παρατηρήσεις τις άλλες μορφές σχέσεων που συνάπτουν οι άνθρωποι, θα καταλάβεις ότι -εφόσον δεν τίθεται θέμα επιβίωσης- θέλουν τον χρόνο τους. Εκτός αν έχεις τη διπλανή στο θρανίο που σου είπε θες να γίνουμε οι καλύτερες φίλες; ακόμα φίλη σου. Εντάξει, επειδή εμείς τιμάμε τα παιδικά μας χρόνια, εννοείται πως την έχουμε ακόμα φίλη. Αλλά εκείνες που λες σχέσεις αδελφικές πέρασαν (τουλάχιστον αυτές που εμείς θυμόμαστε) από βασανιστήρια. Πολέμους και τσακωμούς και κλάματα και γδαρσίματα. Έτσι μάθαμε ν'αγαπιόμαστε.
Δεν ξέρω αν μάθαμε με το λάθος τρόπο, αλλά μη μου ζητάς να σου πω σ'αγαπώ αν δεν με γρατζουνίσεις πρώτα. Μην ζητάς να μείνω για πάντα εδώ αν δεν μου δώσεις τη χαρά να σου γυρίσω την πλάτη. Μην, αν δεν μ αφήσεις να παίξω από την αρχή και το κρυφτό και το κυνηγητό.
Και είναι το ίδιο όταν λέω πως (μπορεί και να) είσαι ο καλύτερός μου φίλος, με το (μπορεί και να γίνεις αν δεν) είσαι ο άντρας της (μέχρι τώρα) ζωής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου