Δεν ήταν αγαπημένη μέρα η 6η Δεκεμβρίου, σχεδόν ποτέ. Εορταστικά αν το δεις, πολλούς Νίκους στο σχολείο δεν είχαμε, δεν ήταν σαν του άη-γιώργη ας πούμε που είχαμε τέσσερις και τρώγαμε ένα σωρό γλυκά.
Αρκετά αργότερα, μια 6η Δεκεμβρίου έφυγε μια γυναίκα που αγαπούσαμε πολύ. Σ'εκείνην χρωστάω την καλύτερη φίλη μου. Και έναν χρόνο μετά, ήμουν σ'ενα πάρτυ στο Πάντειο πριν κατέβω εξάρχεια να συναντήσω τον Νικόλα για να πιούμε στην υγειά του όταν μου είπε στο τηλ. "στα εξάρχεια γίνεται χαμός, χτυπήσανε ένα παιδί, είναι στο νοσοκομείο".
Τις μέρες που ακολούθησαν δεν τις κατάλαβα αμέσως, παρά αργότερα που τις συζητούσαμε εκτός δρόμου σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις και πυρήνες. Ήταν ωστόσο οι φορές που απέκτησα αντίληψη του κινδύνου και συνειδητοποίησα την αλληλεγγύη στα προστατευτικά τραβήγματα των συντρόφων όταν περικύκλωναν οι μπάτσοι τη Σταδίου και είδα τον διπλανό μου να σωριάζεται.
Αν ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση εγώ δεν κατάλαβα τη διατύπωσή της. Γιατί δεν μπορείς να ρωτάς στο διηνεκές, κάποτε πρέπει να λάβεις τις απαντήσεις σου ή να τις δώσεις σε αυτούς που δεν ρώτησαν καν. Ο Δεκέμβρης του 8 δεν κατάφερε να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς της περιόδου και δεν θα το κάνει κανένας επόμενος Δεκέμβρης λειτουργώντας "επετειακά". Τα μόνα παραδείγματα που θα δημιουργεί θα είναι αυτά του πολιτικού αυτισμού, όπου θα ξεσπούν τα κατώτερα ένστικτα των χούλιγκαν του γηπέδου (ένστικτα που είναι εν μέρη πολιτικά-ωστόσο ακουσίως) κι όπου η αναπαράσταση πάλης δεν θα χει νικητές μα ούτε και ηττημένους και που ούτε καν θα ξεκαυλώνει -παρά μόνο θα τυραννά τις εναπομείνασες νερατζιές των Εξαρχείων.
Λοιπόν, η 6η μέρα του Δεκέμβρη είναι μια αφορμή για το ζέσταμα των αρθρώσεων που δίνουν στο χέρι τη δυνατότητα της ρίψης μιας πέτρας. Καλλιεργεί σαν να λέμε μια κινηματική κουλτούρα. Δεν είναι όμως το ίδιο το κίνημα, δεν είναι καν ο απόηχος του, είναι sine qua non, το ελάχιστο δεδομένο που οφείλει να τίθεται φυσιολογικά και να ξαναμαζεύει τον κόσμο πίσω στο δρόμο.
Εν είδει τοποθέτησης.
Και για να μην ξεχνιόμαστε:
Υ.γ. για την πορεία των μαθητών το πρωί άκουσα μια κυρία να καμαρώνει. Είναι γιατί, μόνο οι μαθητές αισθάνονται ακόμα έντονα πως αυτός που έφυγε ήταν ένας δικός τους. Είμαι σίγουρη πως έφηβοι του 2023 θα νιώθουν ακόμα την ταύτιση και την απώλεια. Είναι τουλάχιστον ελάχιστα παρήγορο μέσα στην αδίστακτη πραγματικότητα της δολοφονίας ενός παιδιού, να παρατηρείς πώς συντελείται η πολιτική αφύπνιση.
Αρκετά αργότερα, μια 6η Δεκεμβρίου έφυγε μια γυναίκα που αγαπούσαμε πολύ. Σ'εκείνην χρωστάω την καλύτερη φίλη μου. Και έναν χρόνο μετά, ήμουν σ'ενα πάρτυ στο Πάντειο πριν κατέβω εξάρχεια να συναντήσω τον Νικόλα για να πιούμε στην υγειά του όταν μου είπε στο τηλ. "στα εξάρχεια γίνεται χαμός, χτυπήσανε ένα παιδί, είναι στο νοσοκομείο".
Τις μέρες που ακολούθησαν δεν τις κατάλαβα αμέσως, παρά αργότερα που τις συζητούσαμε εκτός δρόμου σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις και πυρήνες. Ήταν ωστόσο οι φορές που απέκτησα αντίληψη του κινδύνου και συνειδητοποίησα την αλληλεγγύη στα προστατευτικά τραβήγματα των συντρόφων όταν περικύκλωναν οι μπάτσοι τη Σταδίου και είδα τον διπλανό μου να σωριάζεται.
Αν ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση εγώ δεν κατάλαβα τη διατύπωσή της. Γιατί δεν μπορείς να ρωτάς στο διηνεκές, κάποτε πρέπει να λάβεις τις απαντήσεις σου ή να τις δώσεις σε αυτούς που δεν ρώτησαν καν. Ο Δεκέμβρης του 8 δεν κατάφερε να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς της περιόδου και δεν θα το κάνει κανένας επόμενος Δεκέμβρης λειτουργώντας "επετειακά". Τα μόνα παραδείγματα που θα δημιουργεί θα είναι αυτά του πολιτικού αυτισμού, όπου θα ξεσπούν τα κατώτερα ένστικτα των χούλιγκαν του γηπέδου (ένστικτα που είναι εν μέρη πολιτικά-ωστόσο ακουσίως) κι όπου η αναπαράσταση πάλης δεν θα χει νικητές μα ούτε και ηττημένους και που ούτε καν θα ξεκαυλώνει -παρά μόνο θα τυραννά τις εναπομείνασες νερατζιές των Εξαρχείων.
Λοιπόν, η 6η μέρα του Δεκέμβρη είναι μια αφορμή για το ζέσταμα των αρθρώσεων που δίνουν στο χέρι τη δυνατότητα της ρίψης μιας πέτρας. Καλλιεργεί σαν να λέμε μια κινηματική κουλτούρα. Δεν είναι όμως το ίδιο το κίνημα, δεν είναι καν ο απόηχος του, είναι sine qua non, το ελάχιστο δεδομένο που οφείλει να τίθεται φυσιολογικά και να ξαναμαζεύει τον κόσμο πίσω στο δρόμο.
Εν είδει τοποθέτησης.
Και για να μην ξεχνιόμαστε:
Υ.γ. για την πορεία των μαθητών το πρωί άκουσα μια κυρία να καμαρώνει. Είναι γιατί, μόνο οι μαθητές αισθάνονται ακόμα έντονα πως αυτός που έφυγε ήταν ένας δικός τους. Είμαι σίγουρη πως έφηβοι του 2023 θα νιώθουν ακόμα την ταύτιση και την απώλεια. Είναι τουλάχιστον ελάχιστα παρήγορο μέσα στην αδίστακτη πραγματικότητα της δολοφονίας ενός παιδιού, να παρατηρείς πώς συντελείται η πολιτική αφύπνιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου