μικρές μου βόλτες. αθηνοπούλες.

Και περπατούσα μέσα στο κρύο, σχεδόν έσερνα τα βήματά μου μιμούμενη το χρόνο που κάνει ένα δευτερόλεπτο να παρέλθει. Αλήθεια, τίποτα στον κόσμο δεν έχει πιο σύντομη ζωή από το δευτερόλεπτο. Ίσως το κλάσμα βέβαια αλλά ποιος νοιάζεται για τα πολύ μικρά τούτης της ζήσης, όπως κλάσματα δευτερολέπτων, κόκκοι άμμου, αμοιβάδες και γκόμενοι. Ώπα αυτό το τελευταίο είναι από προηγούμενα ποστ.

Ε και περπατούσα στην Βουκουρεστίου, μην τα ρωτάς, και ένα πιτσιρίκι καθόταν σχεδόν κατάχαμα, στηριζόμενο στις φτέρνες, με το κεφαλάκι στερεωμένο ανάμεσα στις μικρές παλάμες. Περνάει ένας από αυτούς που θα έλεγες πρεζάκια αλλά που εγώ που είμαι political correct θα πω θύμα μιας κατάστασης ολοκληρωτικής υποδούλωσης, και φωνάζει γελώντας στην μαμά του μικρού παιδιού: "κοίτα το κοίτα το, για φωτογραφία είναι, σαν να βαριέται αφόρητα στη μέση του δρόμου, πωπω φοβερή πόζα, φοβερή φωτογραφία"¨. Τάδε έφη, ο πιο οξυδερκής παρατηρητής-σημειολόγος της Βουκουρεστίου για ένα κοριτσάκι που βαριόταν πάρα πολύ τις ασχολίες των μεγάλων, κάπου ανάμεσα στα ακριβότερα κοσμηματοπωλεία της πόλης στολισμένα με λαμπιόνια madeintaiwan και γουναρικά. Αλλά πολλά γουναρικά βρε παιδί μου.

Και μιλώντας για λάμπες, εμένα τη μάνα μου τη λένε Φωτεινή και δούλευε χρόνια υπηρέτρια  γραμματέας σε μια εταιρεία που κατασκεύαζε φωτιστικά. Κάτι που όταν ήμουν μικρή πίστευα πως κάνουν όλες οι μαμάδες που λέγονται φωτεινές. Ε τέλοσπαντων, η δουλειά της βρισκόταν στο σημείο εκείνο της Βουλιαγμένης που είναι τα πολλά μαγαζιά με τα φωτιστικά. Αν ξέρεις από Ν.Π. αποκλείεται να μην το έχεις προσέξει. Εκεί είχα παρκάρει σήμερα και το αμάξι μου, αλλά τα μαγαζιά ήταν κλειστά την ώρα που επέστρεφα απ΄τη δουλειά.. Στην τζαμένια πόρτα ενός από αυτά, ήταν κολλημένη κόλλα Α4 με χειρόγραφο σημείωμα:                              "50 ΧΡΟΝΙΑ 50".
Ε, συγκινήθηκα!....
Για τα άθλια φωτιστικά του μαγαζιού που όλο και κάποιος αγοράζει εδώ και 50 χρόνια, για την λακωνική δήλωση την τόση περηφάνια εμποτισμένη, για την λιτότητα και την ευτέλεια του χαρτιού και τα προσεγμένα (στρογγυλά θα τα λεγε ο πατέρας μου) γράμματα με το κόκκινο στυλό, που μαρτυρούσαν τον μόχθο και την ρουτίνα μιας ζωής...

Ξέχασα να πω πως την βιτρίνα του μαγαζιού κοσμούν -ανάμεσα στα φωτιστικά- και δυο βιβλία από αυτά  που δίνουν οι εφημερίδες: μία βιογραφία της Κάλλας και μία του Παβαρότι.

Έχω αρχίσει να ξεκαθαρίζω τα στέκια μου.